Swoistym współczesnym tabu – jak się okazuje – może stać się ciężka (często nieuleczalna) choroba. Próbę przełamania zmowy milczenia podejmują znane z mediów osoby (zwłaszcza kobiety) dotknięte chorobą, które otarły się o śmierć (własną lub kogoś bliskiego). Często są to aktorki, malarki, dziennikarki czy pisarki, dzielące się swoimi doświadczeniami, mówiące otwarcie o tym, co przeżyły, prezentujące prace wizualne (malarskie, fotograficzne, filmy itp.) z tego zakresu lub publikujące autobiograficzne teksty (dzienniki, pamiętniki, felietony, fabularyzowaną prozę itp.). Wśród analizowanych w artykule świadectw zmagania się z rakiem piersi znalazły się między innymi teksty o charakterze autobiograficznym Katarzyny Grocholi, Krystyny Kofty oraz Anny Mazurkiewicz. Pisarki utrwaliły przejmujący obraz własnych przeżyć w autentycznym dzienniku (K. Kofta), pseudodzienniku (A. Mazurkiewicz) oraz autobiograficznej powieści popularnej (K. Grochola). W wypadku K. Kofty relacja diariuszowa wzbogacona została dodatkowo o późniejsze rysunki autorki. Mówienie o chorobie, cierpieniu i śmierci w przypadku wszystkich trzech przywołanych wyżej pisarek w mniejszym lub większym stopniu przyczynia się do przełamywania współczesnego tabu.
W sytuacjach ekstremalnych, a do takich z pewnością zaliczyć można zmaganie się ze śmiertelną chorobą, nieuchronnie pojawiają się pytania o sens życia. Dla wielu śmierć oznacza kres ich świata, bez nadziei na cokolwiek po niej. Człowiek współczesny pozostawiony został sam sobie, stał się całkowicie bezradny wobec pustego nieba, pozbawiony nadziei, zobojętniały na własny los. Dopiero przeżycia skrajne, sytuacje ekstremalne budzą go niekiedy z odrętwienia. Zadziwiające wypowiedzi autorek omawianych tekstów zdają się potwierdzać tezę o ich doświadczeniach postrzeganych jako „doznawanie pełni człowieczeństwa” (Anna Mazurkiewicz), „nieprawdopodobne wzbogacenie i budzenie wiary” (Katarzyna Grochola) czy „docenienie wartości tego, co się ma” (Krystyna Kofta). Nie są to zatem – jak chciałby być może współczesny, ponowoczesny świat – tylko traumatyczne przeżycia, o których szybko należałoby zapomnieć i nigdy do nich nie wracać.

As it turns out, a grave (often incurable) disease can be a kind of a modern taboo. An attempt to break the silence is made by persons known from the media (especially women) who are suffering from illness or have had a contact with death (their own or of their loved ones). They are often actresses, painters, journalists or writers, sharing their experiences, openly speaking on what they have survived, presenting visual works (painting, photography, films, etc.) dealing with such topics, or publishing autobiographical texts (diaries, memoirs, feature articles, fictionalized prose, etc.) Testimonies of struggle against breast cancer, as analyzed in the article, include texts of autobiographical character by Katarzyna Grochola, Krystyna Kofta and Anna Mazurkiewicz. The writers have recorded a moving depiction of their experiences in an actual diary (K. Kofta), a pseudo-diary (A. Mazurkiewicz) and an autobiographical popular novel (K. Grochola). In case of K. Kofta, the diary account has been additionally supplemented with later drawings by the author. In case of all three writers mentioned above, speaking about disease, suffering and death contributes, to a lesser or greater degree, to breaking of the modern taboo.
In extreme situations, and struggle against a lethal disease can surely be regarded as such, questions on the meaning of life arise inevitably. For many people, death means the end of their world, with no hope for anything after. A modern human has been left on his own and became completely helpless in view of empty heaven, deprived of hope, indifferent to his own fate. Only extreme experiences, extreme situations, sometimes wake him from his  umbness. Amazing statements by authors of the texts under discussion seem to confirm the thesis on their experiences, perceived as experience of the entireness of human nature (Anna Mazurkiewicz), incredible enrichment and awakening of faith (Katarzyna Grochola) or appreciation of what you have got (Krystyna Kofta). Therefore, contrary to what the present, post-modern world might want, they are not just traumatic experiences which should be quickly forgotten and never returned to.