Sonety Francesca Petrarki odegrały ogromną rolę w kształtowaniu się europejskiej liryki miłosnej, a sama postać Laury stała się wzorcem ukochanej kobiety. W ciągu wieków poeci posługiwali się wybranymi toposami i figurami stylistycznych z Canzoniere, by oddać swe uczucia – przeważnie młodzieńcze oraz niespełnione. Literackie kreacje Laury odnajdziemy w literaturze polskiej XIX wieku, która jako pierwsza otwiera się na aluzje bądź inspiracje twórczością włoskiego barda. Przełomowe znaczenia dla lirycznego portretowania kochanek miał cykl Sonetów odeskich Adama Mickiewicza. Inni twórcy omawianego okresu korzystają z tradycji petrarkowskiej, wprowadzając do sonetów kobiece postaci, które dla potrzeb szkicu określa się mianem Laury albo Anty-Laury. W pierwszym wariancie będą to między innymi Laury anielskie, mistyczne, modlące się. Na przeciwległym biegunie włoskiego ideału znajdują się sonetowe obrazy kobiet ziemskich (między innymi kobiet z ludu, dawczyń rozkoszy itd.).