Katarzyna Szkaradnik
Wielogłos, Numer 4 (58) 2023, 2023, s. 27-57
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.23.027.18862Artykuł poświęcony jest różnym wymiarom literackiego odpominania Zaolzia – części Śląska Cieszyńskiego przydzielonej w 1920 roku Czechosłowacji, choć w większości zamieszkanej przez ludność polską. Ziemia ta do dziś stanowi problem tożsamościowy dla mieszkańców polskiego pochodzenia, którzy czują się z jednej strony zapomniani przez Polskę, z drugiej – związani z nią pamięcią kulturową. Łatwiej im na co dzień, gdy identyfikują się z kulturą czeską, lecz podlegają presji starszego pokolenia, które jednak nieraz stawia znak równości między „polskością” a regionalizmem i izolacjonizmem. Zwłaszcza literaci obciążeni są balastem narodowych powinności, ale dlatego też często podejmują się krytycznego namysłu nad tożsamością oraz odpominania przeszłości – odzyskiwania treści wypieranych z pamięci zbiorowej. Autorka tekstu analizuje, jak pisarze zmagają się z zaolziańskimi tabu, historycznymi traumami, niepokojącymi widmami i ideologiami. Nawiązując do wyróżnionych przez Paula Connertona siedmiu rodzajów zapomnienia, rozpatruje trzy główne relacje: wobec zapomnienia przez Polskę, tożsamościowego rozdarcia i rozdwojenia oraz zamknięcia się w lokalności.
Katarzyna Szkaradnik
Przegląd Kulturoznawczy, Numer 4 (30), 2016, s. 404-419
https://doi.org/10.4467/20843860PK.16.032.6493Katarzyna Szkaradnik
Konteksty Kultury, Tom 12, Numer 4, 2015, s. 409-425
https://doi.org/10.4467/23531991KK.16.4776Katarzyna Szkaradnik
Konteksty Kultury, Tom 14 zeszyt 2, 2017, s. 189-203
https://doi.org/10.4467/23531991KK.17.012.7536