Artykuł poświęcony jest tematyce czytania w Dziennikach Kafki, a także tematom korporalności oraz kanonu literackiego. Dzienniki są jednym z najważniejszych paratekstów do opowiadań i powieści praskiego autora. Wątek korporalności i powiązanie doświadczeń cielesnych – przede wszystkim choroby – z twórczością literacką przewija się przez całość Dzienników. W artykule argumentuję, że mówiąc o bólu i chorobie, Kafka z jednej strony wpisuje się w konwencjonalny, typowy dla przełomu wieków obraz nerwowego, nadwrażliwego piszącego mężczyzny z klasy średniej, z drugiej zaś strony nieustannie doświadcza autentycznego bólu i cierpienia związanego przede wszystkim z trapiącą go gruźlicą. W artykule ukazuję różne tryby czytania pojawiające się w Dziennikach (czytanie na głos, współ-czytanie) i przedstawia, w jaki sposób Kafka formował swój prywatny, ekscentryczny kanon literacki.

This article explores the themes of reading, corporality and the literary canon in Kafka’s Diaries, one of the most important paratexts surrounding the works of the Prague-born author. The subject of corporality and the connection of bodily experiences – primarily diseases – with literary creation runs through the entirety of the diaries. In the article, I argue that while writing about pain and disease, Kafka, on the one hand, fits into the conventional picture, typical for the turn of the century, of a nervous and hypersensitive middle-class male writer; yet on the other hand, he constantly experiences genuine pain and suffering associated primarily with tuberculosis. The article also highlights the various modes of reading that appear in The Diaries (such as reading aloud and co-reading) and describes how Kafka formed his own personal and eccentric literary canon.