Przez stulecia uważano, że żałoba pojawia się u kogoś dopiero po śmierci bliskiego mu człowieka. To tradycyjne jej rozumienie poszerzył w pierwszej połowie XX wieku Zygmunt Freud. Według niego o żałobie można mówić również wtedy, gdy ktoś traci bezpowrotnie wiele ważnych obiektów przywiązania swojego Ja. Mogą nimi być zarówno inni ludzie, jak i osobiste właściwości, możliwości, ideały, wartości, marzenia, wygląd fizyczny, praca, ojczyzna, zdrowie, relacje międzyludzkie itp. Tego typu żałoba nierzadko wywołuje głęboką traumę psychiczną i spycha człowieka na skraj egzystencjalnej przepaści. Osieroconym w zmaganiu się z nią wparcia udziela m.in. kultura. Ważną rolę odgrywają w niej filozoficzne lub religijne systemy odniesienia. Wiele cennych wskazówek da się odnaleźć w filozofii dialogu Martina Bubera inspirowanej mądrością chasydów. Wypadkowa tych przemyśleń prowadzi do wniosku mówiącego, że żałobę da się przekuć w możliwość do samorozwoju człowieka i jego ontycznego wzrostu.

ABSTRACT

The existential uniqueness of mourning in the light of the philosophy of dialogue by Martin Buber and inspired by Hassidic thought

For centuries, there has been a belief that mourning occurs only after the death of a person close to us. This traditional mourning perception was expanded by S. Freud in the first half of the 20th century. According to him, the mourning may also be vested upon us when we irretrievably lose some important objects of attachment of our selves. This can be either another person or personal properties, capabilities, ideals, values, dreams, physical appearance, work, homeland, health, interpersonal relationships, etc. This kind of mourning frequently induces deep mental trauma and pushes a person to the brink of existential abyss. Culture provides support for those who are orphaned in struggling with it. Philosophical or religious systems of reference are of significant importance in this case. Many valuable guidelines can be found in the philosophy of dialogue by Martin Buber, which was inspired by the Hassidic wisdom. The result of these thoughts can lead to the conclusion that mourning may be converted into a possibility of human self-development and its ontic growth.

For centuries, there has been a belief that mourning occurs only after the death of a person close to us. This traditional mourning perception was expanded by S. Freud in the first half of the 20th century. According to him, the mourning may also be vested upon us when we irretrievably lose some important objects of attachment of our selves. This can be either another person or personal properties, capabilities, ideals, values, dreams, physical appearance, work, homeland, health, interpersonal relationships, etc. This kind of mourning frequently induces deep mental trauma and pushes a person to the brink of existential abyss. Culture provides support for those who are orphaned in struggling with it. Philosophical or religious systems of reference are of significant importance in this case. Many valuable guidelines can be found in the philosophy of dialogue by Martin Buber, which was inspired by the Hassidic wisdom. The result of these thoughts can lead to the conclusion that mourning may be converted into a possibility of human self-development and its ontic growth.