Szkic jest próbą określenia poetyki reportażu na przykładzie dwóch utworów: Wojciecha Tochmana i Jacka Hugo-Badera. Reportaże opublikowane w bliskim przedziale czasowym, różnią się zarówno na płaszczyźnie omawianego tematu, jak i sposobem realizacji strukturalnych cech reportażu. Autorka uczyniła głównym przedmiotem rozważań dzieło Tochmana, które łączy tematykę historycznospołeczną z pogłębioną analizą psychologiczną postaci oraz subiektywnym autokomentarzem, tym samym poszerzając konwencję gatunku w kierunku powieści-dokumentu. W odróżnieniu od Badera, Tochman większą wagę przywiązuje do kompozycji tekstu, a także warstwy stylistycznej wypowiedzi, ostatecznie wpisując się w nurt New Journalism. Bader realizuje reportaż podróżniczy o tematyce społecznej, zatem opiera się głównie na przywołanych wywiadach oraz materiałach źródłowych. Zestawiając utwory na  zasadzie symultanicznego porównania, autorka przedstawia wyjątkowy obraz prozy Tochmana, zbiór Badera traktując na zasadzie antytezy, jako odmienny sposób realizacji określonych cech strukturalnych.

The sketch makes an attempt to determine the poetics of a reportage on an example of two works: by Wojciech Tochman and Jacek Hugo-Bader. The books, published in a short time interval, differ both with regard to the discussed subject and to the manner of realization of structural features of a reportage. The author has chosen Tochman’s work as the main subject of her discussion, since it combines a historical and social subject matter with a deepened psychological analysis of characters and subjective self-commentary, thus expanding the convention of the genre towards a documentary novel. As opposed to Bader, Tochman puts a greater emphasis on the composition of the text, as well as the stylistic layer of the utterance, to finally become in line with the trend of New Journalism. Bader realizes a travel reportage with social subject matter, therefore he relies mainly on recalled interviews and source materials. Confronting the works on a basis of a simultaneous comparison, the author shows an exceptional image of Tochman’s prose, treating Bader’s collection as an antithesis, as a different manner of realization of specific structural features.