Współpraca wywiadowcza państw członkowskich NATO, z aktywnym udziałem w niej Polski datowanym od 1999 r., jest kluczowa dla spoistości Sojuszu i jego solidarności w przypadku wystąpienia realnego niebezpieczeństwa. Uzgodnione oceny zagrożeń w Sojuszu Północnoatlantyckim są podstawą planowania strategicznego oraz alokacji środków finansowych. Sam zaś proces tworzenia analiz zagrożeń na forum NATO wymaga intensywnej współpracy wywiadowczej. Ponadto charakter współczesnych operacji zwiększa konieczność precyzyjnego informowania, co czyni pracę wywiadu jeszcze trudniejszą i bardziej odpowiedzialną. W tym kontekście należy uznać, iż profesjonalna współpraca wywiadowcza zalicza się do podstaw efektywnego działania Sojuszu Północnoatlantyckiego. Mając na uwadze powyższe, głównym celem artykułu jest przedstawienie zakresu i celu współpracy wywiadowczej NATO w latach 1999‑2019 oraz jej głównych determinantów, rozpatrywanych zarówno w kategoriach szans, jak i zagrożeń dla przyszłości tego procesu.

Intelligence cooperation among NATO member states, with Poland’s active participation dating back to 1999, is essential for the Alliance’s cohesion and solidarity in the face of real threats. Agreed threat assessments within the North Atlantic Alliance form the basis for strategic planning and financial resource allocation. The process of developing threat analyses within the NATO framework requires intensive intelligence collaboration. Moreover, the nature of contemporary operations increases the need for precise information, making intelligence work even more challenging and demanding. In this context, it should be acknowledged that professional intelligence cooperation is one of the foundations of the effective functioning of the North Atlantic Alliance. With this in mind, the main objective of this article is to present the scope and purpose of NATO intelligence cooperation from 1999 to 2019, as well as its key determinants, analyzed in terms of both opportunities and threats for the future of this process.