Współpraca wywiadowcza państw członkowskich NATO, z aktywnym udziałem w niej Polski datowanym od 1999 r., jest kluczowa dla spoistości Sojuszu i jego solidarności w przypadku wystąpienia realnego niebezpieczeństwa. Uzgodnione oceny zagrożeń w Sojuszu Północnoatlantyckim są podstawą planowania strategicznego oraz alokacji środków finansowych. Sam zaś proces tworzenia analiz zagrożeń na forum NATO wymaga intensywnej współpracy wywiadowczej. Ponadto charakter współczesnych operacji zwiększa konieczność precyzyjnego informowania, co czyni pracę wywiadu jeszcze trudniejszą i bardziej odpowiedzialną. W tym kontekście należy uznać, iż profesjonalna współpraca wywiadowcza zalicza się do podstaw efektywnego działania Sojuszu Północnoatlantyckiego. Mając na uwadze powyższe, głównym celem artykułu jest przedstawienie zakresu i celu współpracy wywiadowczej NATO w latach 1999‑2019 oraz jej głównych determinantów, rozpatrywanych zarówno w kategoriach szans, jak i zagrożeń dla przyszłości tego procesu.
