Spatial continuity and overall clarity of urban design, or rather a manifest lack of them, has become a significant problem of modern urban planning in Poland. This problem affects both public spaces, semi-private urban interiors, and private spaces. There is hardly any spatial continuity both with regard to the smaller components and, more importantly, in terms of the attendant interrelations between them. This phenomenon has been particularly apparent for the last 25 years, especially in the residential areas, where the individually pursued development projects result in the emergence of the totally unrelated to each other, nor indeed to any locally prevalent spatial layout, security fenced-off residential enclaves, or “autonomous cities-within-cities”, as it were. The newly developed residential areas, originating from the turn of the 20th and 21st centuries, generally seem to suffer from the lack of clear urban planning, also manifest in overall scarcity of pre-designed sequences of open spaces. In order to design high-quality open spaces within a city, it is vital to establish a set of criteria that would ensure their adequate public reception and appreciation, thereby enhancing overall functional comfort for the city dwellers. In the present paper the Author tries to offer some insights into the key constituent components of urban planning deemed to affect an individual sense of spatial continuity in the urbanized areas, as well as provides an explication of their prudent application by discussing in some detail the example of one of the spatially most crucial compositional axis within the city of Kraków.

Ciągłość i czytelność kompozycji przestrzeni, a właściwie ich brak, stał się znaczącym problemem współczesnej urbanistyki w Polsce. Problem ten dotyczy zarówno ogólnodostępnych przestrzeni publicznych jak i półprywatnych wnętrz urbanistycznych oraz przestrzeni prywatnych. Ciągłości brak zarówno w obrębie mniejszych jednostek, jak i, co istotniejsze, w relacjach pomiędzy nimi. Zaobserwować można, że zjawisko to nasila się od około 25 lat zwłaszcza w obszarach mieszkaniowych, w których poszczególne zespoły realizowane przez indywidualnych deweloperów tworzą niepowiązane z szerszym układem przestrzennym zamknięte „miasta”, grodzone enklawy – getta. Nowe, powstałe pod koniec XX. i z początkiem XXI. wieku obszary mieszkaniowe cechuje brak czytelnej kompozycji urbanistycznej i brak skomponowanych sekwencji przestrzeni otwartych. Aby tworzyć przestrzeń wysokiej jakości konieczne jest stworzenie zestawu kryteriów, których spełnienie zapewni odpowiedni jej odbiór, a co za tym idzie komfort funkcjonowania człowieka w mieście. W artykule autor prezentuje zestawienie elementów kompozycji miasta wpływających na poczucie ciągłości przestrzeni zurbanizowanych oraz przedstawia przykład ich poprawnego zastosowania na przykładzie jednej z ważniejszych osi kompozycyjnych układu Krakowa.