W artykule poruszany jest problem rozwoju form łacińskiego zaimka dzierżawczego suus i zmiany, które zaszły w jego użyciu pomiędzy łaciną a włoskim. Na przykładach pochodzących z łaciny klasycznej pokazane są niekonsekwencje i słabości systemowe, których niejednoznaczność osłabia spójność form i jest zalążkiem późniejszych zmian.
Analiza zdań z okresu klasycznego (w większości z Cezara) wskazuje na wyjaśnienie: łacina nie posiadała dla oratio obliqua wyspecjalizowanych form zaimkowych (dzierżawczych), które mogłyby być użyte tylko w oratio obliqua. Suus, se, sibi są używane, aby zasygnalizować tożsamość referencyjną różnych elementów, co prowadzi do współwystępowania identycznych form odnoszących się do całkiem różnych referentów. Późniejsze (VI wiek) uogólnienie braku rozróżnienia pomiędzy formą zwrotną a zaimkową trzeciej osoby (łacina klasyczna używała w takim przypadku suus i eius) wynika z niejednoznaczności użycia w mowie zależnej w łacinie klasycznej. Początkowo mamy do czynienia z użyciem kontekstowym, później użycie kontekstowe zostaje rozszerzone, stając się normą i prowadząc do całkowitego zaniku rozróżnienia form zwrotnych i niezwrotnych.

In the paper we deal with the development of Latin possessive suus and with changes in use of the possessive from Latin to Italian. Citing examples from the Latin classical literature we demonstrate the inconsistencies and weaknesses of the grammar system that led to incoherent use of the linguistic forms and to consequent changes in the system itself.
By analyzing sentences chosen mostly Caesar’s works we reached the conclusion that in Latin had not existed specialized pronominal forms employed exclusively in the oratio obliqua structures. Suus, se, sibi were used in order to establish referential identity of different elements which resulted in co-occurrence of identical forms that pointed to completely different referents. The evolution of the language in the 6th century abolished the difference between reflexive and pronominal form (classical Latin suus and eius). Such shift was a result of the incoherent employment of those forms in the oratio obliqua. At first, that usage was context-depending, then it was extended to become general and normative, which led to disappearing of the diversification between reflexive and pronominal forms.