Teza zawarta w rozwinięciu tematu niniejszej konferencji, według której neuronauki stanowią, a przynajmniej mogą sobie rościć prawo do stanowienia pewnego rodzaju rdzenia kognitywistyki, wydaje się prawdziwa. Na szczegółowe jej dowodzenie nie ma tutaj miejsca, niech wystarczy proste stwierdzenie, że jeśli wierzymy, iż jest jedno ludzkie poznanie, a więc nauki je badające odnoszą się do tych samych zjawisk, na przykład psychologia poznawcza opisuje te same zjawiska, które opisuje neuropsychologia, to ta druga powinna być w pełni redukowalna do tej pierwszej; nauka na wyższym poziomie musi być redukowalna do nauki na poziomie niższym, w stosunku do której praw prawa tej pierwszej stanowić będą szczególne przypadki. Jak pisze Charles Taylor, na którego będę się jeszcze powoływał, „Niższa oznacza w tym miejscu bardziej podstawową, a wszystkie nauki muszą dać się zredukować do fizyki i chemii”

Teza zawarta w rozwinięciu tematu niniejszej konferencji, według której neuronauki stanowią, a przynajmniej mogą sobie rościć prawo do stanowienia pewnego rodzaju rdzenia kognitywistyki, wydaje się prawdziwa. Na szczegółowe jej dowodzenie nie ma tutaj miejsca, niech wystarczy proste stwierdzenie, że jeśli wierzymy, iż jest jedno ludzkie poznanie, a więc nauki je badające odnoszą się do tych samych zjawisk, na przykład psychologia poznawcza opisuje te same zjawiska, które opisuje neuropsychologia, to ta druga powinna być w pełni redukowalna do tej pierwszej; nauka na wyższym poziomie musi być redukowalna do nauki na poziomie niższym, w stosunku do której praw prawa tej pierwszej stanowić będą szczególne przypadki. Jak pisze Charles Taylor, na którego będę się jeszcze powoływał, „Niższa oznacza w tym miejscu bardziej podstawową, a wszystkie nauki muszą dać się zredukować do fizyki i chemii”