Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 2/2017 (3), 2017, s. 77-90
https://doi.org/10.4467/2450050XSNR.17.023.8424Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 2/2017 (3), 2017, s. 9-11
Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 1/2022 (8), 2022, s. 170-184
https://doi.org/10.4467/2450050XSNR.22.009.16814Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 2/2015 (1), 2015, s. 328-330
Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 1/2015 (1), 2015, s. 93-102
https://doi.org/10.4467/2450050XSR.15.002.3770Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 1/2016 (2), 2016, s. 285-286
Katarzyna Zalasińska
Santander Art and Culture Law Review, 1/2021 (7), 2021, s. 83-100
https://doi.org/10.4467/2450050XSNR.21.008.14597Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza sytuacji cywilnoprawnej poszukiwaczy w Polsce wobec pozyskania znaleziska. Ustawodawca zróżnicował cywilnoprawną sytuację znalazcy w zależności od tego, czy znalezisko stanowi – w szczególności – zabytek, czy zabytek archeologiczny. Przepisy regulujące własność znalezisk mają bezpośredni wpływ na poziom ich ochrony prawnej. Dotyczy to przede wszystkim zabytków archeologicznych, objętych własnością Skarbu Państwa. Eliminowanie zagrożeń związanych z nielegalnym wywozem i przenoszeniem własności zabytków archeologicznych pozyskanych w wyniku nielegalnych poszukiwań wynikać powinno nie tylko z regulacji o charakterze administracyjnoprawnym, które omówione zostały w artykule, ale również z zapewnienia bezpieczeństwa obrotu dobrami kultury poprzez regulację funkcjonowania rynku sztuki w Polsce.