„I tego, żeby być, także trzeba się uczyć”: kobiety i ich korpusy wiedzy w Percewalu z Walii czyli opowieść o Graalu i Rycerzu nieistniejącym
Artykuł podejmuje kwestię wiedzy i edukacji w odniesieniu do romansu Chrétien de Troyes Percewal z Walii czyli opowieść o Graalu oraz opowiadania Rycerz nieistniejący autorstwa Italo Calvino. Używając metafory korpusu wiedzy, artykuł pokazuje, że w romansie Chrétien de Troyes średniowieczne kobiety, które zwykle przedstawiane były w roli biernej w stosunku do mężczyzny, stają się aktywnymi dawczyniami wiedzy, którą młody rycerz ma przyswoić w czasie swojej wędrówki. Jednakże dosłowność, z jaką Percewal stosuje się do zaleceń swoich nauczycielek, sprawia, iż pozostaje on dosłownie zamknięty w swojej rycerskiej zbroi, co przywodzi na myśl bohatera opowiadania Italo Calvino – Agilulfa – rycerza, który istnieje jedynie jako pusta zbroja. Kwestia kobiet oraz przekazywanej przez nich wiedzy jest przez Calvino ukazana w bardzo ciekawy sposób: osadzona w roli narratora, kobieta staje się nie tylko źródłem wiedzy, ale także początkiem życia, egzystencji, oraz przyszłości.

« On peut aussi apprendre à être » : les femmes et leurs corpus de savoir dans Le Conte du Graal et dans Le Chevalier Inexistant
L’article aborde la question du savoir et de l’éducation en rapport avec le roman de Chrétien de Troyes Le Conte du Graal et le récit Le Chevalier Inexistant d’Italo Calvino. En se servant de la métaphore du corpus du savoir, l’article montre que dans le roman de Chrétien de Troyes les femmes du Moyen-Âge, d’habitude présentées dans le rôle passif par rapport à l’homme, deviennent d’actives donatrices du savoir que le jeune chevalier doit acquérir au cours de son voyage. Cependant, la littéralité, avec laquelle Perceval se conforme aux conseils de ses monitrices, l’enferme littéralement dans son armure du chevalier, ce qui fait penser au héros du récit d’Italo Calvino – Agilulfe – chevalier qui n’existe que comme armure vide. La question des femmes et du savoir qu’elles transmettent est montrée par Calvino d’une manière bien intéressante : la femme, installé dans le rôle du narrateur, devient non seulement une source du savoir, mais aussi le commencement de la vie, de l’existence et de l’avenir.