Wydania tekstów źródłowych

Ajschylos

Aeschyli Tragoediae cum fabularum deperditarum tragmentis poetae vita et operum catalogo recensuit Arturius Sidgwick. Oxonii 1902.

Ajschylos, Tragedie, t. I: Persowie. Siedmiu przeciw Tebom. Błagalnice. Prometeusz w okowach, przeł., wstęp i przypisy R. Chodkowski. Lublin 2015.

Apollodor

Apollodor, Biblioteka opowieści mitycznych (Bibliothéke), przeł., wstęp i przypisy T. Mojsik. Wrocław 2018.

Aulus Geliusz

A. Gellii Noctium Atticarum libri XX, edidit C. Hosius. Leipzig 1903.

Diodor Sycylijski

Diodori Bibliotheca Historica, ediderunt I. Bekker, L. Dindorf, F. Vogel. Leipzig 1888–1890.

Herodot

Herodoti Historiae, recognovit brevique adnotatione critica instruxit N.G. Wilson, v. 1–2. Oxonii 2015.

Herodot, Dzieje, przeł. S. Hammer, oprac. R. Turasiewicz. Wrocław–Warszawa–Kraków 2005.

Homer

Homeri Odyssea, recensuit et testimonia congessit M.L. West. Berlin–New York 2016.

Kallimach

Kallimach, Dzieła poetyckie, t. II, przeł., wstęp i przypisy A. Kotlińska-Toma, E. Żybert-Pruchnicka. Wrocław 2017.

Ksenofont

Xenophontis opera omnia, vol. 2, 2nd edition. Oxford 1921.

Marcjalis

M. Valerii Martialis Epigrammaton libri, recognovit W. Heraeus. Leipzig 1925.

Marcjalis, Księga widowisk, przeł. K. Różycka-Tomaszuk, wstęp i koment. A. Klęczar, M. Zagórski, współpraca B. Burliga. Wrocław 2015.

Platon

Platonis Opera, ed. J. Burnet. Oxonii 1903.

Plutarch

Plutarch, Moralia, edidit G.N. Bernardakis. Leipzig 1895.

Pseudo-Filon

Pseudo-Filon z Bizancjum, https://www.hs-augsburg.de/~harsch/graeca/Chronologia/S_post04/

Pseudo-Philon/phi_the0.html [dostęp: 23 stycznia 2023].

Pseudo-Ksenofont

Pseudo-Xénophon, Constitution des Athéniens, texte établi, traduit et commenté par D. Lenfant. Paris 2017.

Sofokles

Sofokles, Tragedie, t. I: Ajas. Trachinki. Filoktet. Edyp w Kolonos, przeł., wstęp i przypisy R. Chodkowski. Lublin 2009.

Witruwiusz

Vitruve, De l’Architecture / De architectura, texte établi par P. Gros. Paris 2015.

Podręczniki

Balme, M., Lawall, G., Miraglia L., Bórri T.F. (2021). Athenaze – Introduzione al greco antico, t. I. Montella–Frascati.

Borowska, M. (2007). Μορμολύκη. Książka do nauki języka starogreckiego, wyd. 3. Warszawa.

Gładowska, B., Stachowicz-Garstka, A., Zawadzka, M. (2019). Varietas delectat. Wybór tekstów łacińskich. Warszawa.

Golias, M. (1954). Wstępna nauka języka greckiego – teksty. Warszawa.

Korus, A.K. (1998). Hellenike glotta. Podręcznik do nauki języka greckiego, wyd. 2. Warszawa.

Mikuła, M., Popiołek, M. (2019). Ἕλλεηνές ἐσμεν πάντες. Podręcznik do nauki języka starogreckiego, t. I. Warszawa.

Ørberg, H.H. (2021a). Lingua Latina per se illustrata – pars I Familia Romana. Montella.

Ørberg, H.H. (2021b). Lingua Latina per se illustrata – pars II Roma Aeterna. Roma.

Ryba, J., Wolanin, E., Klęczar, A. (2018). Homo Romānus – Podręcznik do języka łacińskiego i kultury antycznej, t. I. Kraków.

Gramatyki

Auerbach, M., Golias, M. (1985). Gramatyka grecka. Warszawa.

Słowniki i encyklopedie

Der Neue Pauly – Enzyklopädie der Antike, https://referenceworks.brillonline.com/entries/derneue-pauly/der-neue-pauly-enzyklopadie-der-antike-COM_001 [dostęp: 24 stycznia 2023].

Etymological Dictionary of Greek. R. Beekes (red.), t. I–II. Leiden–Boston 2010.

Handwörterbuch der griechischen Sprache. Passow F. (red.), t. I–II. Leipzig 1819–1828.

LSJ: A Greek-English Lexicon. H.G. Liddel, R. Scott (red.), wyd. 9. Oxford 1966.

Powell, J.E. (2013). A Lexicon to Herodotus. Hildesheim–Zürich–New York (wyd. 1: Cambridge 1938).

Słownik grecko-polski. Z. Abramowiczówna (red.), t. I–IV. Warszawa 1958–1965.

Artykuły i monografie

Brodersen, K. (1996). Die sieben Weltwunder – Legendäre Kunst- und Bauwerke der Antike. München.

Clayton, P.A., Price, M.J. (red.) (1988). The Seven Wonders of the Ancien World. London–New York.

Engels, J. (2010). Die sieben Weisen – Leben, Lehren und Legenden. München.

Fehling, D. (1971). Die Quellenangaben bei Herodot. Studien zur Erzählkunst Herodots. Berlin–New York.

Fehling, D. (1985). Die sieben Weisen und die frühgriechische Chronologie – Eine traditionsgeschichtliche Studie. Bern–Frankfurt am Main–New York.

Jähnig, J., Sonnabend, H. (2010). Die sieben Weltwunder. Darmstadt.

Jordan, P. (2014). The Seven Wonders of the Ancien World. London–New York.

Kuciak, J. (2022). Samos w świecie Herodota. Logoi samijskie i ich miejsce w „Dziejach” Herodota. Kraków.

Lenfant, D. (2017). Notice. W: Pseudo-Xénophon, Constitution des Athéniens, texte etabli, traduit et commente par D. Lenfant. Paris, I–CLIX.

Loch, M. (2015). Latine loquor! – czyli łacina żywa jako metoda dydaktyczna. Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae, 25, 2, 137–151.

Ochman, K. (2014). Nauczanie łaciny – immersja czy gramatyka. Języki Obce, 3, 54–58.

Seretny, A. (2013). Czytanie ekstensywne, czyli sposób na efektywne rozwijanie kompetencji leksykalnej uczących się. W: A. Achtelik, J. Tambor, Sztuka to rzemiosło. Nauczyć Polski i polskiego, t. 3. Katowice, 208–220.

Sprawski, S., Kuciak, J., Duszyński, W., Bodzek, J. (2018). Aigaika. Studia nad historią wysp Morza Egejskiego od VII do II w. p.n.e. Kraków.

Źródła internetowe

Loch, M., Treści kulturowe i wychowawcze w podręczniku Familia Romana H.H. Ørberga, https://www.youtube.com/watch?v=hTjnKO84ua0&t=749s&ab_channel=MartinusLoch [dostęp: 23 stycznia 2023].

Loch, M., „Żywa łacina” jako metoda dydaktyczna, https://www.youtube.com/watch?v=dXHhl0GNsak&ab_channel=Jest%C4%99%C5%82acinniki%C4%99iniesucharz%C4%99tabelk%C4%85 [dostęp: 23 stycznia 2023].

Schola Humanistica, https://www.scholahumanistica.com/ [dostęp: 24 stycznia 2023].

Trivium – τρίοδος, https://www.triodos-trivium.com/ [dostęp: 24 stycznia 2023].