Aeschyli Tragoediae cum fabularum deperditarum tragmentis poetae vita et operum catalogo recensuit Arturius Sidgwick. Oxonii 1902.

Ajschylos, Tragedie, t. I: Persowie. Siedmiu przeciw Tebom. Błagalnice. Prometeusz w okowach, przeł., wstęp i przypisy R. Chodkowski. Lublin 2015.

Apollodor, Biblioteka opowieści mitycznych (Bibliothéke), przeł., wstęp i przypisy T. Mojsik. Wrocław 2018.

A. Gellii Noctium Atticarum libri XX, edidit C. Hosius. Leipzig 1903.

Diodori Bibliotheca Historica, ediderunt I. Bekker, L. Dindorf, F. Vogel. Leipzig 1888–1890.

Herodoti Historiae, recognovit brevique adnotatione critica instruxit N.G. Wilson, v. 1–2. Oxonii 2015.

Herodot, Dzieje, przeł. S. Hammer, oprac. R. Turasiewicz. Wrocław–Warszawa–Kraków 2005.

Homeri Odyssea, recensuit et testimonia congessit M.L. West. Berlin–New York 2016.

Kallimach, Dzieła poetyckie, t. II, przeł., wstęp i przypisy A. Kotlińska-Toma, E. Żybert-Pruchnicka. Wrocław 2017.

Xenophontis opera omnia, vol. 2, 2nd edition. Oxford 1921.

M. Valerii Martialis Epigrammaton libri, recognovit W. Heraeus. Leipzig 1925.

Marcjalis, Księga widowisk, przeł. K. Różycka-Tomaszuk, wstęp i koment. A. Klęczar, M. Zagórski, współpraca B. Burliga. Wrocław 2015.

Platonis Opera, ed. J. Burnet. Oxonii 1903.

Plutarch, Moralia, edidit G.N. Bernardakis. Leipzig 1895.

Pseudo-Filon z Bizancjum, https://www.hs-augsburg.de/~harsch/graeca/Chronologia/S_post04/Pseudo-Philon/phi_the0.html [dostęp: 23 stycznia 2023].

Pseudo-Xénophon, Constitution des Athéniens, texte établi, traduit et commenté par D. Lenfant. Paris 2017.

Sofokles, Tragedie, t. I: Ajas. Trachinki. Filoktet. Edyp w Kolonos, przeł., wstęp i przypisy R. Chodkowski. Lublin 2009.

Vitruve, De l’Architecture / De architectura, texte établi par P. Gros. Paris 2015.

Balme, M., Lawall, G., Miraglia L., Bórri T.F. (2021). Athenaze – Introduzione al greco antico, t. I. Montella–Frascati.

Borowska, M. (2007). Μορμολύκη. Książka do nauki języka starogreckiego, wyd. 3. Warszawa.

Gładowska, B., Stachowicz-Garstka, A., Zawadzka, M. (2019). Varietas delectat. Wybór tekstów łacińskich. Warszawa.

Golias, M. (1954). Wstępna nauka języka greckiego – teksty. Warszawa.

Korus, A.K. (1998). Hellenike glotta. Podręcznik do nauki języka greckiego, wyd. 2. Warszawa.

Mikuła, M., Popiołek, M. (2019). Ἕλλεηνές ἐσμεν πάντες. Podręcznik do nauki języka starogreckiego, t. I. Warszawa.

Ørberg, H.H. (2021a). Lingua Latina per se illustrata – pars I Familia Romana. Montella.

Ørberg, H.H. (2021b). Lingua Latina per se illustrata – pars II Roma Aeterna. Roma.

Ryba, J., Wolanin, E., Klęczar, A. (2018). Homo Romānus – Podręcznik do języka łacińskiego i kultury antycznej, t. I. Kraków.

Auerbach, M., Golias, M. (1985). Gramatyka grecka. Warszawa.

Der Neue Pauly – Enzyklopädie der Antike, https://referenceworks.brillonline.com/entries/derneue-pauly/der-neue-pauly-enzyklopadie-der-antike-COM_001 [dostęp: 24 stycznia 2023].

Etymological Dictionary of Greek. R. Beekes (red.), t. I–II. Leiden–Boston 2010.

Handwörterbuch der griechischen Sprache. Passow F. (red.), t. I–II. Leipzig 1819–1828.

LSJ: A Greek-English Lexicon. H.G. Liddel, R. Scott (red.), wyd. 9. Oxford 1966.

Powell, J.E. (2013). A Lexicon to Herodotus. Hildesheim–Zürich–New York (wyd. 1: Cambridge 1938).

Słownik grecko-polski. Z. Abramowiczówna (red.), t. I–IV. Warszawa 1958–1965.

Brodersen, K. (1996). Die sieben Weltwunder – Legendäre Kunst- und Bauwerke der Antike. München.

Clayton, P.A., Price, M.J. (red.) (1988). The Seven Wonders of the Ancien World. London–New York.

Engels, J. (2010). Die sieben Weisen – Leben, Lehren und Legenden. München.

Fehling, D. (1971). Die Quellenangaben bei Herodot. Studien zur Erzählkunst Herodots. Berlin–New York.

Fehling, D. (1985). Die sieben Weisen und die frühgriechische Chronologie – Eine traditionsgeschichtliche Studie. Bern–Frankfurt am Main–New York.

Jähnig, J., Sonnabend, H. (2010). Die sieben Weltwunder. Darmstadt.

Jordan, P. (2014). The Seven Wonders of the Ancien World. London–New York.

Kuciak, J. (2022). Samos w świecie Herodota. Logoi samijskie i ich miejsce w „Dziejach” Herodota. Kraków.

Lenfant, D. (2017). Notice. W: Pseudo-Xénophon, Constitution des Athéniens, texte etabli, traduit et commente par D. Lenfant. Paris, I–CLIX.

Loch, M. (2015). Latine loquor! – czyli łacina żywa jako metoda dydaktyczna. Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae, 25, 2, 137–151.

Ochman, K. (2014). Nauczanie łaciny – immersja czy gramatyka. Języki Obce, 3, 54–58.

Seretny, A. (2013). Czytanie ekstensywne, czyli sposób na efektywne rozwijanie kompetencji leksykalnej uczących się. W: A. Achtelik, J. Tambor, Sztuka to rzemiosło. Nauczyć Polski i polskiego, t. 3. Katowice, 208–220.

Sprawski, S., Kuciak, J., Duszyński, W., Bodzek, J. (2018). Aigaika. Studia nad historią wysp Morza Egejskiego od VII do II w. p.n.e. Kraków.

Loch, M., Treści kulturowe i wychowawcze w podręczniku Familia Romana H.H. Ørberga, https://www.youtube.com/watch?v=hTjnKO84ua0&t=749s&ab_channel=MartinusLoch [dostęp: 23 stycznia 2023].

Loch, M., „Żywa łacina” jako metoda dydaktyczna, https://www.youtube.com/watch?v=dXHhl0GNsak&ab_channel=Jest%C4%99%C5%82acinniki%C4%99iniesucharz%C4%99tabelk%C4%85 [dostęp: 23 stycznia 2023].

Schola Humanistica, https://www.scholahumanistica.com/ [dostęp: 24 stycznia 2023].

Trivium – τρίοδος, https://www.triodos-trivium.com/ [dostęp: 24 stycznia 2023].