The subject of my analysis is a review of the public engagement of Sarajevo writer and intellectual, Ivan Lovrenović. I am primarily interested in his transition from engaged interventionism to explaining the milieu of postbellum Bosnia and Herzegovina, evident in his writings, and his self-reflection on his own particular engagement. Essential for my analysis is the moment of the author’s transition from a phase of active participation in the public debate regarding the form of the state, i.e., Bosnia and Herzegovina and its cultural community, to the position of an outsider by choice, i.e., withdrawing to the sphere of “good solitude”. This stage, however, does not mean resignation from the attitude of the committed intellectual and complete abandonment of activism for change within the social and political space. In my opinion, Lovrenović does not turn away from the world in which he lives, nor does he rid himself of a sense of responsibility. Rather, he gradually shifts from journalism towards literary fiction. The main interpretative material spurring the present analysis is Lovrenović’s Sizifova sreća [Sisyphus’s Happiness, 2018], which overall offers an interesting example of the revision of his public engagement, while a broader timeframe of my reflections covers the years 1994–2018.

Przedmiotem mojej analizy jest rewizja zaangażowania sarajewskiego pisarza i intelektualisty Ivana Lovrenovicia. Interesuje mnie przede wszystkim widoczna w tekstach zmiana interwencji na wyjaśnianie rzeczywistości i autorefleksja intelektualisty na temat własnego zaangażowania. Istotny dla rozważań jest moment przejścia autora z fazy aktywnego uczestnictwa w debacie publicznej na rzecz kształtu państwa (Bośni i Hercegowiny), jego wspólnoty kulturowej, do pozycji autsajdera z wyboru, do strefy dobrej samotności. Etap ten nie oznacza moim zdaniem rezygnacji z postawy intelektualisty zaangażowanego i całkowitego zaniechania działań na rzecz zmiany w przestrzeni społecznej i politycznej. Lovrenović w moim przekonaniu nie odwraca się od swojej epoki, nie uwalnia od poczucia odpowiedzialności. W wymiarze tekstowym jest to stopniowe przechodzenie od publicystyki do fikcji literackiej. Głównym materiałem interpretacyjnym, a także mobilizacją do takiego ujęcia tematu jest książka Lovrenovica Sizifova sreća (Szczęście Syzyfa) z roku 2018, która w całości stanowi ciekawy przykład rewizji jednego z etapów zaangażowania. Szerszą ramę czasową dla moich rozważań stanowią lata 1994–2018.