The Kurdish world is a liminal space. Within this space, one consistently experiences thresholds of war and peace, resistance and receptiveness, objectivity and subjectivity, social transition, and social distortion. This article emphasizes the experiences of the most renowned woman in Kurdish history within this liminal space, namely Mestûre Ardalan, a Kurdish princess of the principality of Ardalan. A poet and author, she was also the only female Middle Eastern historian active by the end of the nineteenth century. This article explores how Mestûre's liminal experiences structured her formative and transformative space, which represents what Victor Turner (1974) calls a “rite of passage” because it shows the drama and flow of daily social life and the significance of rites in social transformation.
The article explores liminality in three different contexts in relation to Mestûre’s experiences. First, liminality in the sense of being diametrically opposed to the existing structure. Second, liminality as a form of symbolic transitional status. Finally, liminality as self-abnegation related to the gender-neutral way she channeled her identity crisis in a patriarchal manner similar to that in which she had been subjected. In this context, liminality refers to crossing a new threshold or boundary, thereby voluntarily or accidentally leaving the old space and entering a new one.

Świat kurdyjski jest przestrzenią graniczną. W tej przestrzeni konsekwentnie doświadcza się stanów między wojną a pokojem, oporu i otwartości, obiektywności i subiektywności, przemian i zniekształceń społecznych. Niniejszy artykuł kładzie nacisk na doświadczenia Mestûre Ardalan, najbardziej znanej kobiety w kurdyjskiej historii w tej liminalnej przestrzeni, kurdyjskiej księżniczki z księstwa Ardalan,. Ta poetka i autorka była także jedyną kobietą-historykiem Bliskiego Wschodu aktywną pod koniec XIX wieku. W artykule zbadano, w jaki sposób liminalne doświadczenia Mestûre ukształtowały jej formacyjną i transformacyjną przestrzeń, reprezentującą to, co Victor Turner (1974) nazywa „rytuałem przejścia”, ponieważ uwidacznia on dramat i bieg codziennego życia społeczności oraz znaczenie rytuałów dla zmiany społecznej.
Niniejszy artykuł bada liminalność w trzech różnych kontekstach w odniesieniu do doświadczeń Mestûre. Po pierwsze, liminalność w sensie bycia w radykalnej opozycji do istniejącej struktury. Po drugie, liminalność jako formę symbolicznego statusu istnienia w stanie pośrednim. Wreszcie, liminalność jako samozaparcie, odnoszące się do neutralnego genderowo sposobu, w jaki Mestûre kanalizowała kryzys tożsamości na patriarchalną modłę, której została sama poddana. W tym kontekście liminalność odnosi się do przekroczenia progu lub granicy, kiedy jednostki dobrowolnie lub mimowolnie opuszczają dotychczasowy czas i przestrzeń, wkraczając w nową przestrzeń.