Bednarczuk L. 1986. Miejsce morfosyntaktyki w opisie języka. – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 40: 35–44.

Bogusławski A. 1973. O analizie semantycznej. – Studia semiotyczne 4: 47–70.

Bogusławski A. 1986. O pojęciu wyjaśniania i o wyjaśnianiu w lingwistyce. – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 40: 45–51.

Danielewiczowa M. 2002. Wiedza i niewiedza. Studium polskich czasowników episte micznych. Warszawa.

Dobaczewski A. 2002. Zjawiska percepcji wzrokowej. Studium semantyczne. Warszawa.

Duraj-Nowosielska I. 2007. „Robić coś” i „coś powodować”. Opozycja agentywności i kau zatyw ności w języku polskim. Warszawa.

Fillmore C. 1968. The case for case. – Bach E., Harms R.T. (eds.). Universals in linguistic theory. New York: 1–88.

Grochowski M. 1975. Środek czynności w strukturze zdania. Narzędzie, substancja, materiał. Wrocław.

Grochowski M. 1986. The instrumental of instrument in Polish. – Brecht R.D., Levine J.S. (eds.). Case in Slavic. Columbus, Ohio: 427–436.

Heinz A. 1961. Fleksja a derywacja. – Język Polski 41.5: 343–354.

Heinz A. 1965. System przypadkowy języka polskiego. Kraków.

Heinz A. 1967. Kategorie przejściowe (pośrednie) w języku. – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 25: 45–61.

Jodłowski S. 1976. Podstawy polskiej składni. Warszawa.

Karolak S. 1975. Syntaktyczne a semantyczne funkcje przypadków. – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 33: 85–93.

Karolak S. 1993. Czy istnieją przypadki głębokie w semantycznym systemie języka? (wokół The case for case Fillmore’a). – Studia gramatyczne bułgarsko­polskie 5–6: 81–120.

Klemensiewicz Z. 1963. Zarys składni polskiej. Warszawa.

Kuryłowicz J. 1948. Zagadnienie klasyfikacji przypadków. – Sprawozdania PAU 49.9: 475–478.

Kuryłowicz J. 1979. Derywacja leksykalna a derywacja syntaktyczna. Przyczynek do teorii części mowy. – Kurkowska H., Weinsberg A. (eds.). Językoznawstwo strukturalne. Wybór tekstów. Warszawa: 148–157.

Linde-Usiekniewicz J. 2008. Semantyka strukturalna w XXI wieku? – Stalmaszczyk P. (ed.). Metodologie językoznawstwa. Współczesne tendencje i kontrowersje. Kraków: 158–173.

Lyons J. 1977. Semantics 1. Cambridge.

Pisarkowa K. 1974. O stosunkach między parataksą i hipotaksą. Na przykładzie polskich zdań przeciwstawnych i przyzwalających. – Język Polski 54.2: 81–93.

Rokoszowa J. 1986. Ogólnojęzykoznawcze poglądy Adama Heinza. – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 40: 7–12.

Ruszkowski M. 2001a. Kategorie pośrednie w składni polskiej. Kielce.

Ruszkowski M. 2001b. Pośrednie konstrukcje składniowe (na przykładzie hipotaksy). – Polonica 21: 185–192.

Saussure F. de. 1983. Course in general linguistics. Peru (Illinois).

Saussure F. de. 2006. Writings in general linguistics. Oxford. Smoczyński W. 1986. Profesor Adam Heinz (1914–1984). – Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 40: 5–6.

Stępień M. 2010. Mówienie i prawda. O czasownikowych wykładnikach wiedzy niezweryfikowanej przez mówiącego. Warszawa.

Wajszczuk J. 1997. System znaczeń w obszarze spójników polskich. Wprowadzenie do opisu. Warszawa.

Wajszczuk J. 2005. O metatekście. Warszawa.

Wajszczuk J. 2010. Functional class (so called „part of speech”) assignment as a kind of meaning-bound word syntactic information. – Cognitive Studies / Études cognitives 10: 15–33.

Walczak G. 1978. Z pogranicza parataksy i hipotaksy. – Skubalanka T. (ed.). Studia nad składnią polszczyzny mówionej. Wrocław: 127–135.

Żurowski S. 2012. Wyrażenia percepcji słuchowej w języku polskim. Analiza semantyczna. Toruń.