Artykuł jest propozycją interpretacji filmu dokumentalnego Margreth Olin Pieśni ziemi (Fedrelandet, Norwegia 2023), będącego hybrydą dokumentu obserwacyjnego, filmu przyrodniczego oraz eksperymentalnego eseju wizualnego. Historia Olin związana jest z ziemią, a także z planetą Ziemią, na której widoczne są antropogeniczne zmiany klimatu. W połączeniu różnorodnych technik zdjęciowych, narracji zza kadru, wypowiedzi rodziców reżyserki oraz tradycyjnych ludowych pieśni o regionie autorki rozpoznają opowieść o Z/ziemi z perspektywy planetarnej w ujęciu Dipesha Chakrabarty’ego. Główne zagadnienia podejmowane w artykule to uzupełniające się punkty widzenia przy ziemi oraz z lotu ptaka, a także powiązanie Pieśni ziemi z dyskutowaną w posthumanistyce kategorią wzniosłości.

The paper proposes a reading of Margreth Olin's documentary Songs of the Earth (Fedrelandet, Norway 2023), a hybrid of observational documentary, nature film and experimental visual essay. Olin's story is related to the land and the planet Earth, where anthropogenic climate change is evident. In a combination of diverse cinematographic techniques, voice-over, statements from the director’s parents and traditional folk songs about the region, the authors recognise the story of E/earth from a planetary perspective as told by Dipesh Chakrabarty. The main issues addressed in the paper are the complementary near-ground and aerial views and the connection between Songs of the Earth and the category of the sublime, frequently discussed in posthumanism.