The author aims to show the work of Tamara Yakzhina, a Russian journalist and filmmaker of Polish origin, who for years collected materials about Pope John Paul II, with a view to bringing his personality and work closer to Russian audience. The paper concentrates on two documentaries: Fear Not! I Pray for You! (2005) and The Pope Who Did Not Die (2012). Karol Wojtyła is portrayed in both films as a figure seeking dialogue with followers of other religions, including the Orthodox Church. Moreover, the article brings to light John Paul II’s conversations with the Russian, his command of the Russian language, and his passion for Tchaikovsky’s music, Russian literature and philosophy. The author reveals that the Pope, when speaking about the most important matters, used quotes from the works of Dostoevsky. Following Yakzhina and the authorities that she mentions, the author speculates why the Holy Father never visited Russia, even though he was invited by the heads of the state. The author also shows the choice of topics the filmmaker made to accurately bring the figure of the ‘Rimsky papa’, or ‘the Roman Pope’, to Russian-speaking audiences.

Celem, jaki wyznaczyła sobie autorka, jest ukazanie pracy rosyjskiej dziennikarki i reżyserki polskiego pochodzenia, która przez lata zbierała materiały o polskim papieżu, chcąc przybliżyć jego sylwetkę i dzieła rosyjskim odbiorcom. Mowa jest zatem o dwóch filmach dokumentalnych: Nie lękaj się! Modlę się za ciebie! (2005) oraz Papież, który nie umarł (2012). Karol Wojtyła prezentuje się w obu filmach jako postać poszukująca dialogu z wyznawcami innych religii, w tym prawosławia. Traktują one o rozmowach Jana Pawła II z Rosjanami, o jego znajomości języka rosyjskiego, o zamiłowaniu do muzyki Piotra Czajkowskiego, literatury i filozofii rosyjskiej. Autorka wyjaśnia, że papież, mówiąc o sprawach najistotniejszych, posługiwał się cytatami z dzieł Fiodora Dostojewskiego. Rozważa za Jakżyną i przywołanymi przez nią autorytetami problem, dlaczego Ojciec Święty nigdy nie był w Rosji, choć zapraszały go głowy tego państwa. Pokazuje, jakiego wyboru tematów dokonała reżyserka-dziennikarka, by w sposób – w jej mniemaniu – jak najbardziej trafny przybliżyć rosyjskojęzycznym odbiorcom postać „rimskiego papy”.