The study presents the results of research aimed at isolating the graphic features most frequently and least frequently modified by people committing autoforgery (self-forgery) of signatures in situations where the appearance of their natural signatures is not known to the recipient. The research covered a total of over 12,000 signatures from 200 individuals. The most successful attempts at autoforgery of legible and illegible signatures of each test subject were selected for the final evaluation. It was found that autoforgery changes are most often focused on the most striking features of the signatures, such as the structure of letters in the initial part of the signature, size, readability, impulse, and slope. Secondary features, more difficult to notice or those whose existence the writers are not aware of (such as the presence or absence of additions, the arrangement of letters in relation to each other, the shape and direction of signature lines, the format of legible signatures) are usually omitted in autoforgery activities. Detecting autoforgery can be a big challenge for experts, because in practice, any significant differences between the questioned signature and comparative signatures are often mistakenly considered to be the result of forgery. Therefore, in order to detect autoforgery, it is necessary to analyze the structure of easily noticeable features that most influence the so-called pictorial effect of the signature in combination with the unattractive features that remain unchanged in most cases of autoforgery. The more characteristic the latter are, the more their consistency in the questioned and comparative material proves self-forgery, regardless of the differences in the primary features. In the case of a forged signature, the opposite is true: the most easily noticeable features of the signature are imitated by the forger, and the differences occur mainly in secondary features.

Praca prezentuje wyniki badań, których celem było wyodrębnienie cech graficznych najczęściej i najrzadziej modyfikowanych przez osoby dokonujące autofałszerstwa podpisów w sytuacjach, gdy wygląd naturalnych podpisów danej osoby nie jest odbiorcy znany. Badaniami objęto łącznie ponad 12.000 podpisów pochodzących od 200 osób, do ostatecznej oceny wybierając najbardziej udane próby autofałszerstwa podpisów czytelnych i nieczytelnych każdego probanta. Ustalono, że zmiany autofałszerskie skoncentrowane są zwykle na najbardziej rzucających się w oczy cechach podpisów, takich jak konstrukcja liter w początkowej części podpisu, wielkość, czytelność, impuls, nachylenie. Cechy drugoplanowe, trudniej niezauważalne albo takie, z których istnienia piszący nie zdają sobie sprawy (jak obecność lub brak uzupełnień, układ znaków względem siebie, kształt i kierunek linii podpisów, format w podpisach czytelnych) są zwykle w działaniach autofałszerskich pomijane. Wykrycie autofałszerstwa bywa dla biegłych dużym wyzwaniem, ponieważ wszelkie istotne różnice między podpisem kwestionowanym a podpisami porównawczymi są często błędnie uważane za skutek fałszerstwa. Dlatego aby wykryć autofałszerstwo należy przeanalizować strukturę cech łatwo zauważalnych, najbardziej wpływających na tzw. efekt obrazkowy podpisu, w zestawieniu z cechami mało efektownymi, które w większości przypadków autofałszerstwa pozostają niezmienione. Im bardziej charakterystyczne są te ostatnie, tym bardziej ich zgodność w materiale kwestionowanym i porównawczym przemawia za autofałszerstwem – bez względu na odmienność cech pierwszoplanowych. W przypadku podrobienia (fałszerstwa) podpisu jest odwrotnie: naśladowaniu przez fałszerza podlegają przede wszystkim najłatwiej zauważalne cechy podpisu, a różnice występują głównie w obrębie cech drugorzędnych.