Wojciech Klimczyk

Civilization as a Process: The Crisis of the Idea

The article presents the history of the notion of civilization at the stage of emerging civilizational pluralism. This presentation offers a critical reconstruction of civilizational essentialism, at least partially racist in character, which at the turn of the 20th century became the basic method for civilizational studies. In order to fully reveal the grounds upon which civilizational studies adopted “scientific” racism in the middle of the 19th century the text discusses the history of this research paradigm beginning from when the term “civilization” became prominent not only in moral but also historical and sociological analysis. On the one hand, this throws a clear light on the uncomfortable heritage of the discipline in terms of its mission to “civilize,” one that civilizational studies have faced until the present day. On the other, the article shows that the direction they chose in the times of social darwinism’s cultural triumph was not inevitable. In its shadow there have existed alternative civilizational studies with Norbert Elias as their early proponent. In order to develop them further one must not forget the history of the paradigm and hence this article is devoted to discovering the causes of the crisis in the colonial era of the Enlightenment idea of civilization, so important for Elias.

Chelsea Charms twierdzi, że jest posiadaczką największego na świecie sztucznego biustu, który czyni ją swoistą gwiazdą medialną, pieczołowicie dbającą o wizerunek, którego wyznacznikiem są właśnie ogromnych rozmiarów piersi. W kulturowym sensie między jej wizerunkiem a jej piersiami można postawić znak równości, co pozwala mówić o procesie budowania swoistej marki, której „logo”  staje się prezentowany na różne sposoby biust. W niniejszym tekście przyglądam się sposobom, w jaki tworzy się medialna figura „kobiety o największym (powiększonym) biuście na świecie”, w świetle teorii globalnego przemysłu kulturowego Celii Lury i Scotta Lasha oraz kulturowej roli fetyszyzmu w dobie nowoczesności według Hartmuta Böhmego. Podejmuję próbę zdekonstruowania marki „Chelsea Charms” w kontekście współczesnej kultury wizerunku, która żywi się transformacją ciała jak żadna inna. Stawiam też kluczowe pytanie: czy sztuczne ciało przekłada się automatycznie na sztuczną tożsamość, czy też relacja między nimi jest znacznie bardziej skomplikowana, a jej rekonstrukcja może przyczynić się do zrozumienia współczesnych strategii tożsamościowych nie tylko w analizowanym przypadku? Odpowiedź jest paradoksalna: właśnie poprzez kuriozalność swojego ciała, staje się Chelsea Charms modelową przedstawicielką kultury wirtualności, której fundacyjnymi mitami są jednostkowa sprawczość, kreatywna wolność i plastyczny charakter egzystencji, w tym ciała.

Chelsea Charms: The curious body as a brand

Abstract

Chelsea Charms claims that she has the biggest artificial breasts in the world. She is followed by more than 270,000 users on Twitter. Charms gives interviews to the mainstream media. She also runs her own website. Although she has never used her body in hardcore pornography, she is nevertheless a kind of celebrity, very careful about her image, defined, obviously, by her enormous bust. Charms very clearly identifies herself with her breasts. In the media her breasts are presented as the essence of her personality. In a cultural sense, there is no difference between her image and her bust, allowing us to speak of a peculiar branding, with Charms’s breasts serving as a “logo”. In this article I analyse how the media figure of “the woman with the largest (augmented) breasts in the world” comes to life, in relation to Celia Lury and Scott Lash’s theory of the global culture industry and Hartmut Boehme’s take on the cultural role of fetishism in modernity. I attempt to deconstruct the “Chelsea Charms” brand in the context of contemporary image culture, which feeds on augmented bodies like no other. At the same time, I pose a crucial question: Does having an artificial body automatically lead to having an artificial identity or is the relation between the two much more complex, and by reconstructing it, can one can better understand contemporary strategies of identity building, even outside of this particular case? The answer is paradoxical: because of her curious character, Chelsea Charms can be seen as a model exponent of the culture of virtuality, which is based on the myths of individual agency, creative freedom, and plasticity of human existence, including the body. 

Artykuł jest pierwszą częścią cyklu poświęconego rekonstrukcji dziejów pojęcia cywilizacji jako procesu i jego potencjalnej użyteczności we współczesnych studiach cywilizacji. W pierwszej części przeprowadzono analizę dwóch korzeni terminu określanych za pomocą łacińskich terminów civilitas i civitas. Po wskazaniu antycznych antecedensów pojęcia „cywilizacja” szczegółowo zanalizowano oświeceniowy dyskurs cywilizacyjny ze szczególnym uwzględnieniem idei Victora de Mirabeau i Immanuela Kanta. Prowadzi to do wysnucia wniosku, że najbardziej ogólny sens pojęcia cywilizacji można sformułować jako doskonalenie życia społecznego na drodze jego uporządkowania poprzez prawo. W procesie cywilizacji podmiotem prawodawczym staje się civil society rozumiane jako połączona więzami wzajemnego szacunku zbiorowość, która pokojowe sposoby regulowania relacji uważa za doskonalsze niż te oparte na przemocy. Choć cywilizacja jako kult dobrych manier może się przeradzać w pusty obyczajowy formalizm, to równocześnie wzajemna grzeczność i szacunek są niezbędnymi warunkami funkcjonowania cywilnego społeczeństwa. Tak ujęty proces cywilizacji warto wciąż na nowo czynić obiektem badań, szczególnie porównawczych.

Civilization as a process. Part 1: The roots of the idea

The article is the first installment in the series reconstructing the history of the idea of civilization seen as process and discussing its usefulness for contemporary civilizational studies. The first part of the text analyzes two roots of the term using the latin words civilitas and civitias. After pointing out ancient antecedents of the notion of civilization, the article analyzes in detail the civilizational discourse of the Enlightenment, emphasizing Victor de Mirabeau’s and Immanuel Kant’s contributions. This leads to the conclusion that civilization can on the most general level be defined as refinement of society by ordering it by law. In the process of attaining civilization, civil society, understood as a collective bonded by mutual respect and prefering peaceful regulation over violence, becomes the lawgiving subject. Even though civilization, as the cult of good manners, can become an empty formalism, mutual courtesy and respect are still necessary conditions for civil society’s existence. If we understand the process of civilization along such lines, it remains worthy of consant research, especially comparative studies, today.

Key words: civilization, civil society, Norbert Elias, Immanuel Kant, civilitas