Tomasz Sienkiewicz
Santander Art and Culture Law Review, 1/2016 (2), 2016, s. 273-277
Tomasz Sienkiewicz
Santander Art and Culture Law Review, 1/2017 (3), 2017, s. 93-114
https://doi.org/10.4467/2450050XSNR.17.008.7380Każdy system prawny ma adresatów norm (np. funkcjonariuszy publicznych) działających w konkretnej krajowej kulturze organizacyjno-prawnej, która może mieć istotny wpływ na zakres ochrony zabytków. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie roli zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia jako prawnej formy działania wojewódzkiego konserwatora zabytków. Sytuacja, w której czyn zabroniony jest różnie oceniany w aspekcie prawnym przez sprawcę czynu i przez organ ścigania, nie budzi raczej powszechnego zdziwienia. Inaczej jest, gdy organ administracji publicznej działający na zasadach przewidzianych dla pokrzywdzonego i oskarżyciela posiłkowego oraz organ ścigania będący oskarżycielem publicznym mają odmienne poglądy na ściganie przestępstwa oraz np. zakres stosowania klauzuli znikomej społecznej szkodliwości czynu. Cele tej instytucji zażalenia wynikają z Kodeksu postępowania karnego, lecz poza tą ustawą znajduje się jeszcze jeden cel działania – cel edukacyjny, cel informacyjny – i jest to cel realizowany głównie wobec organów ścigania (Policja, prokuratura), a nie wobec sprawcy przestępstwa.