Zjawisko opisywane na gruncie psychologii biegu życia pod nazwą syndromu Gauguina jest próbą stymulowania zmian osobowości poprzez zmianę zewnętrznych warunków funkcjonowania. Jego pierwowzorem jest pelne burzliwych zwrotów życie francuskiego malarza i rzeźbiarza Paula Gauguina. Syndrom Gauguina jest przykładem zmiany linii życia w okresie tak zwanego kryzysu połowy życia. Pociąga ona za sobą zmianę osobowości: próbę odnalezienia swojego autentycznego Ja i utworzenia nowej tożsamości oraz koncepcji siebie. W niniejszym artykule proponujemy kryteria definiujące syndromu Gauguina: (1) istotna zmiana priorytetów życiowych, (2) podjęcie nowej formy aktywności, (3) która uzasadnia sens istnienia i (4) opiera się na innych wartościach niż dotychczasowe, (5) dając poczucie wolności i zgodności z sobą; (6) decyzja o zmianie jest podjęta samodzielnie, bez wsparcia bliskich i (7) wiąże się z pogorszeniem sytuacji ekonomicznej lub społecznej. Podajemy również rozróżnienie na syndrom i mit Gauguina, oraz próby wyjaśnienia mechanizmów tych zjawisk. Przedstawiamy wybrane analizy trzech przypadków z podaniem historii życia opracowanej według metody McAdamsa. Dane empiryczne sugerują, że zmiana linii życia mogła być zapowiadana już wcześniej.
