Michał Kopczyk

(Not) new Miłosz in Slovenian

This paper discusses a selection of Czesław Miłosz’s poetry which was published in Slovenia in 2008. First, it briefly describes the Polish Nobel Prize-winner’s artistic works present in Slovenia. Next, it focuses on their most important translations. The evaluation highlights the selection’s multigenerational character: it compiles most of Miłosz’s poetry translations (made by seven translators) which have appeared over the last three decades. The multifarious techniques and approaches adopted by the translators define the poet’s current image in Slovenia. Last but not least, the article presents Jana Unuk’s essay which closes the selection. Unuk perceives Miłosz primarily as a poet of paradoxes and private experience who constantly returns to the questions of God, religion and eroticism. The popularity of the individual and existential dimensions of Miłosz’s works results from the Polish poet’s peculiar sensibility, which is largely generational.

This paper discusses a selection of Czesław Miłosz’s poetry published in Slovenia in 2008. First, it briefl y describes the Polish Nobel Prize winner’s works present in Slovenia. Next, it focuses on their most important translations. This evaluation highlights the multigenerational aspect of the selection: it compiles most of the translations of Miłosz’s poetry (made by seven translators) which have appeared
over the last three decades. The various techniques and approaches adopted by the translators defi ne the poet’s current image in Slovenia. Last but not least, the article presents Jana Unuk’s essay, which closes the selection. Unuk perceives Miłosz primarily as a poet of paradoxes and private experience who constantly returns to the questions of God, religion and eroticism. The popularity of the individual and the existential dimensions of Miłosz’s works is a result of the Polish poet’s peculiar  sensibility, which largely derives from his generation. 

Artykuł jest propozycją lektury Dzienników Stefana Kisielewskiego (1911– 1991) jako narracji kontrhegemonicznej. Autora artykułu interesuje pytanie o (świadomą lub nie) strategię Kisielewskiego, będącą odpowiedzią na warunki, w jakich przyszło mu być pisarzem i publicystą – strategię tekstową (stworzoną na użytek konkretnego dzieła, jakim jest dziennik) oraz życiową. W ocenie autora artykułu najważniejszym elementem stosowanej przez pisarza strategii jest wcielanie się w rolę błazna – komentatora rzeczywistości, z upodobaniem wykorzystującego retoryczne zalety takich kategorii, jak żart, kpina, ironia, autoironia. Postawa taka pozwala osiągnąć dystans do świata i ludzi, zapewnia bezpieczeństwo, a także pozwala uniknąć większości zagrożeń, jakie niesie z sobą zbytnie zaufanie do rozumu. Maska błazna wyklucza dogmatyzm, nie pozwala na podporządkowanie się bez reszty pragmatyce walki z wrogiem, umożliwia zachowanie jednostkowej autonomii w opresyjnym świecie.