Magdalena Szczyrbak

This paper examines the relation between hypotheticals and epistemic stance in jury trials, and it reveals how hypothetically framed questions (HQs) are used in cross- examination to construct “the admissible truth” (Gutheil et al. 2003) which is then turned into evidence. It looks at a selection of interactional exchanges identified in the transcripts and video recordings which document two days of expert witness cross- examination in two high-profile criminal cases. In the study, two approaches to data analysis were combined: a bottom-up approach focusing on markers of HQs offering “points of entry” into discourse through a corpus-assisted analysis and a top-down approach looking at cross-examination as a complex communicative event, providing a more holistic view of the interactional context in which HQs are used. The paper explains the role which such questions play in the positioning of opposing knowledge claims, as well as discusses the effect they create in hostile interaction with expert witnesses. As is revealed, HQs are used to elicit the witness’s assessments of alternative scenarios of past events and causal links involving the facts of the case; to elicit the witness’s assessments of general hypothetical scenarios not involving the facts of the case, or to undermine the validity of the witness’s method of analysis. In sum, the paper explains how the use of HQs aids cross-examining attorneys in deconstructing unfavourable testimony and constructing the “legal truth” which supports their narrative.

This article presents the results of a corpus-assisted discourse study into the use of the diminutive marker little in an adversarial trial. It explores the recurrent patterns and the evaluative meanings associated with the use of little, and furthermore looks at the broader interactional context in which these patterns and meanings are found. Drawing on the concepts of stance (du Bois 2007), evaluation (Hunston 1994) and semantic prosody (Louw 1993), it demonstrates how interactants in the courtroom setting lay claim to epistemic priority by stressing the relevance of their own testimony while discrediting the opponent and diminishing the importance of unwanted evidence. The analysis also shows that patterns with little are linked to politeness and mitigation, and that they soften the austerity of communication. The data seem to suggest as well that the evaluative uses of little are more common in references to the primary reality of the courtroom than in references to the out-of-the-courtroom reality, in the case of which denotative meanings prevail. Most importantly, however, the study reveals that despite the formality of courtroom interaction, analytic diminutives with little are a frequent interactional device and, further, that their polarities depend on interplay with other discourse elements as well as the interpersonal goals that the speakers are trying to achieve.

This article presents the results of a corpus-assisted discourse study into the use of the diminutive marker little in an adversarial trial. It explores the recurrent patterns and the evaluative meanings associated with the use of little, and furthermore looks at the broader interactional context in which these patterns and meanings are found. Drawing on the concepts of stance (du Bois 2007), evaluation (Hunston 1994) and semantic prosody (Louw 1993), it demonstrates how interactants in the courtroom setting lay claim to epistemic priority by stressing the relevance of their own testimony while discrediting the opponent and diminishing the importance of unwanted evidence. The analysis also shows that patterns with little are linked to politeness and mitigation, and that they soften the austerity of communication. The data seem to suggest as well that the evaluative uses of little are more common in references to the primary reality of the courtroom than in references to the out-of-the-courtroom reality, in the case of which denotative meanings prevail. Most importantly, however, the study reveals that despite the formality of courtroom interaction, analytic diminutives with little are a frequent interactional device and, further, that their polarities depend on interplay with other discourse elements as well as the interpersonal goals that the speakers are trying to achieve.

The article aims to contribute a genre-based description of the realisation of Concession in EU judicial discourse. The analysis has been carried out on a corpus of judgments issued by the EU court of last instance, i.e. the European Court of Justice with the intention to identify the patterns and markers of Concession in judicial argumentation. In the analysis the author used the concept of Concession developed by Couper-Kuhlen and Thompson (1999, 2000) following the assumptions underlying Interactional Linguistics. The results revealed the most frequent patterns and markers of Concession in judicial discourse. At the same time, they led the author to the conclusion that the interactional model of Concession developed for analysing the spoken mode of language may successfully be applied in the examination of written data.

Artykuł przedstawia wyniki analizy strategii epistemicznych stosowanych przez świadka podczas przesłuchania związanego z katastrofą smoleńską. W analizie wykorzystano model KUB (Bongelli and Zuczkowski 2008) zakładający istnienie trzech stanowisk epistemicznych: Wiedzy (Knowing), Niewiedzy (Unknowing) i Przekonania (Believing). Głównym celem badania była identyfikacja środków językowych, za pomocą których świadek, były premier Polski Donald Tusk, komunikuje swoją wiedzę (pewność), niewiedzę (ani pewność, ani niepewność) oraz przekonanie (niepewność). Stwierdzono, że odnosząc się do okoliczności katastrofy, były premier Polski najchętniej komunikuje niewiedzę i przekonanie. Osądy, które można zaklasyfikować jako deklarację posiadania wiedzy (pewność), dotyczą z kolei głównie kwestii administracyjnych niezwiązanych bezpośrednio z katastrofą. Ustalono ponadto, że w zeznaniach świadka formy ‘wiem’ i ‘nie wiem’ występują dość rzadko. Preferowaną strategią okazały się natomiast odwołania do braku lub niepełnej pamięci (np. ‘to, co mam w pamięci’), które sygnalizowały, odpowiednio, brak wiedzy (niewiedzę) lub ograniczoną wiedzę (przekonanie). W analizowanym materiale zauważono także częste współwystępowania znaczników ‘wiedzy,’ ‘niewiedzy’ oraz ‘przekonania,’ obniżające ogólny poziom pewności komunikowany przez świadka. Reasumując, badanie pozwoliło na identyfikację strategii, za pomocą których w swoim zeznaniu były premier Polski zręcznie unikał udzielania jednoznacznych odpowiedzi oraz komunikował niski poziom pewności.

Drawing on interactional approaches to comment clauses (Stenström 1994; Povolná 2010), the paper reveals the discourse functions of I mean (Part 1) and you know (Part 2) in the context of police interviews. More specifically, taking into account the socio-pragmatic setting of police-suspect interaction, it highlights the context-dependence and the multifunctionality of these markers based on data from two police interview transcripts. Thus, following the spirit of the study by Fox Tree and Schrock (2002), Part 1 of the analysis demonstrates that while the primary role of I mean is that of “forewarning upcoming adjustments” (Schiffrin 1987), the marker performs interpersonal, turn management, repairing, monitoring and organizing functions. This being the case, the study examines the potential of I meanm to modify the ongoing interaction and stresses its contribution to the coherence of the interviewees’ narratives. Attention is also drawn to the syntactic environment in which I mean occurs as well as to listener responses to I mean and I mean-introduced ideas. Finally, the discussion touches upon the issue of power relations and shows the role which I mean plays in the linguistic manifestation of power in an institutional setting.

Intended as a study of stancetaking patterns in judicial opinions, this article aims at contributing to stance-related investigations of specialist discourse. For this purpose, it builds on the work of stance researchers and interactional linguists as well as attempts to apply their concepts in an examination of written data. In particular, the analysis is informed by Du Bois’s interactional concept of stance and the two related notions of epistemicity and evidentiality. It also follows Chilton’s discourse space theory in what is proposed as a stance analysis framework intended to aid researchers in categorising individual stance acts. The study draws on data from a theme-focused corpus of US Supreme Court opinions dealing with capital punishment.

Niniejszy artykuł wskazuje na przydatność dialogicznego modelu koncesywności – zakładającego sekwencyjne występowanie twierdzeń, potwierdzeń i kontrtwierdzeń – jako narzędzia opisu mówionej polszczyzny. Jego celem jest ponadto otwarcie dyskusji na temat sposobu, w jaki Polacy realizują wzmiankowaną relację w różnych kontekstach komunikacyjnych. W polu zainteresowania znalazły się więc znaczniki sygnalizujące potwierdzenia i kontrtwierdzenia, a także schematy, zgodnie z którymi mówiący negocjują znaczenia podczas interakcji. W analizie wykorzystano autentyczne przykłady użycia, w tym rozmowy prywatne oraz audycje radiowe. Na podstawie tych danych wykazano, że rozmówcy, którzy próbują złagodzić możliwy niepożądany skutek niezgody czy kontrtwierdzenia, często realizują schemat tak, ale (zgoda–niezgoda), choć odnotowano także odwrócone schematy typu niezgoda–zgoda. W odniesieniu do rodzajów znaczników zauważono, że podczas gdy kontrtwierdzenia są sygnalizowane głównie przez ale, potwierdzenia współwystępują z przysłówkami modalnymi, przymiotnikami wartościującymi, znacznikami deiktycznymi, elementami prozodycznymi oraz powtórzeniami. Autorka sugeruje ponadto, iż zastosowanie interakcyjnego modelu koncesywności w badaniach kontrastywnych nad językiem polskim i angielskim może pozwolić nie tylko na zgłębienie wiedzy o organizacji języka mówionego, lecz także mieć zastosowanie w nauczaniu języka angielskiego.

Plotka, która jest zbliżona do stereotypu, stanowi mechanizm transmisji o funkcjach perswazyjnych, jednak nie próbuje odpowiedzieć na pytania o prawdziwość czy fałsz samego przekazu, ani o jego umocowanie w rzeczywistości innej niż ta, która jest budowana w procesie komunikacji (Wagner 2006: 39). Twierdzenie to dotyczy także internetowych plotek o gwiazdach, których autorzy stosują rozmaite strategie umożliwiające różnicowanie mocy epistemicznej formułowanych osądów, a także sygnalizujące, czy biorą oni odpowiedzialność za prawdziwość przekazywanych informacji. Uwzględniając powyższe ustalenia, w badaniu przeanalizowano elementy pozycjonowania epistemologicznego (Bednarek 2006) w artykułach plotkarskich pochodzących z bruk-portali napisanych w językach angielskim i polskim, tj. w językach nieposiadających gramatycznej kategorii ewidencjalności. W szczególności zwrócono uwagę na strategie przekazywania wiedzy, w tym na znaczniki związane z konstruowaniem (nie)pewności w badanym dyskursie. Analizą objęto następujące kategorie źródeł wiedzy: „Percepcja/Inferencja”, „Wiedza ogólna”, „Dowód”, „Oczywistość”, „Nieokreślone źródło wiedzy”, „Pogłoska” i „Referowane doświadczenie mentalne”, na podstawie których wyodrębniono najczęstsze znaczniki w językach angielskim i polskim. Wyniki badania pokazują, że zarówno autorzy artykułów o gwiazdach napisanych w języku angielskim, jak i tych w języku polskim stosują głównie znaczniki odnoszące się do percepcji i inferencji, a także te sygnalizujące, iż źródłem informacji jest pogłoska. To z kolei sugeruje, że autorzy artykułów o celebrytach nie wykazują dużego zaangażowania epistemicznego oraz że ich teksty mają niską wartość informacyjną.