Irena Malinowska

Celem niniejszego artykułu jest zbadanie rozwoju zdolności systemu zarządzania kryzysowego NATO w zwalczaniu zagrożeń o charakterze hybrydowym. Problematykę tę należy rozumieć w kontekście zmieniających się realiów bezpieczeństwa, gdzie działania hybrydowe stanowią coraz większe wyzwanie dla Sojuszu. W pierwszej części artykułu opisano system zarządzania kryzysowego NATO, wymieniając podstawowe elementy. Następnie przedstawiono element odstraszania jako istotną determinantę zdolności NATO. W głównej części skupiono się na działaniach mających na celu zwiększania zdolności NATO do zwalczania zagrożeń hybrydowych, w aspekcie zarządzania kryzysowego. Podsumowując stwierdzono, iż rozwój zdolności zarządzania kryzysowego NATO w kontekście zagrożeń hybrydowych jest kluczowym elementem adaptacji sojuszu do zmieniających się realiów bezpieczeństwa. W celu przeprowadzenia badań sformułowano problem badawczy: Jakie działania podejmuje Sojusz Pólnocnoatlantycki w celu zwiększenia zdolności systemu zarządzania kryzysowego do zwalczania nowych zagrożeń o charakterze hybrydowym? Problem badawczy koncentruje się na efektywności działań podejmowanych przez NATO w zwalczaniu zagrożeń hybrydowych oraz na identyfikacji obszarów, wymagających dalszych usprawnień. Badanie skupia się na ocenie zarówno działań militarnych, jak i cywilnych, podejmowanych przez NATO w reakcji na zagrożenia hybrydowe. Odpowiednio do postawionego problemu badawczego autorzy sformułowali hipotezę badawczą, która zakłada, że poprzez skoordynowane działania obejmujące zarówno aspekty militarno-obronne, jak i cywilne, NATO jest w stanie skuteczniej przeciwdziałać zagrożeniom hybrydowym. Jednakże istnieje również prawdopodobieństwo, że istnieją obszary, w których zdolności NATO do zwalczania zagrożeń hybrydowych mogą być ograniczone lub wymagają dalszego rozwoju. W ramach badania przeprowadzono szczegółową analizę dokumentów oficjalnych NATO, takich jak raporty, strategie, wytyczne i dokumenty polityczne, aby zrozumieć podejście sojuszu do zwalczania zagrożeń hybrydowych oraz ocenić postępy w rozwoju zdolności kryzysowych, a także przeprowadzono analizę w oparciu o artykuły naukowe z ostatnich lat. Dokonano również analizy przypadków działań hybrydowych, które miały miejsce w przeszłości i w których NATO było zaangażowane lub mogło zastosować swoje zdolności kryzysowe. Studia przypadków dostarczyły wglądu w skuteczność działań NATO oraz identyfikację obszarów wymagających usprawnienia. Wykorzystane metody badawcze pozwoliły na uzyskanie kompleksowego i dogłębnego zrozumienia problematyki oraz efektywnego oceniania zdolności systemu zarządzania kryzysowego NATO w zwalczaniu zagrożeń hybrydowych.

Celem artykułu jest kompleksowa analiza wpływu konfliktu ukraińsko-rosyjskiego na sytuację bezpieczeństwa Polski. Po zakończeniu zimnej wojny i rozpadzie Związku Radzieckiego, region Europy Wschodniej stał się areną nowych napięć geopolitycznych. Konflikt na Ukrainie, który wybuchł w 2014 roku, stanowi jedno z najpoważniejszych wyzwań dla stabilności międzynarodowej, w tym dla bezpieczeństwa Polski. W artykule wskazano, że Polska, jako członek NATO i UE, zajmuje strategiczną pozycję w regionie, co sprawia, że jej bezpieczeństwo jest ściśle powiązane z wydarzeniami w sąsiednich państwach, zwłaszcza na Ukrainie. W kontekście tego konfliktu, główne zagrożenia dla Polski obejmują możliwość rozszerzenia działań zbrojnych na obszary graniczne, cyberataki, propagandę dezinformacyjną oraz działania hybrydowe ze strony Rosji. Ponadto, autorzy artykułu analizują reakcje Polski na te zagrożenia, w tym zwiększenie wydatków na obronność, modernizację sił zbrojnych oraz zacieśnianie współpracy z sojusznikami w ramach NATO i UE. Polska angażuje się także w różnorodne inicjatywy międzynarodowe mające na celu wsparcie Ukrainy, co może budzić niepokój Rosji i prowadzić do działań odwetowych, takich jak sankcje gospodarcze czy próby destabilizacji politycznej. W zakończeniu artykułu podkreślono, że Polska musi kontynuować wzmacnianie swojej obronności i stabilności politycznej, jednocześnie promując dialog międzynarodowy i dyplomację jako środki zmniejszania napięć w regionie. Na potrzeby artykułu został sformułowany problem badawczy w postaci pytania: W jaki sposób konflikt ukraińsko-rosyjski wpływa na bezpieczeństwo Polski oraz jej politykę zagraniczną i obronną? Odpowiednio do postawionego problemu badawczego postawiono hipotezę: Konflikt ukraińsko-rosyjski prowadzi do zwiększenia poczucia zagrożenia w Polsce, co skłania polski rząd do intensyfikacji działań na rzecz wzmacniania zdolności obronnych kraju oraz aktywniejszego udziału w sojuszach międzynarodowych, takich jak NATO i UE. W celu odpowiedzi na pytanie problemowe posłużono się metodami badawczymi takimi jak krytyczna analiza literatury, analiza aktów prawnych i dokumentów, a także rzetelnych źródeł internetowych.

W artykule przeprowadzona została analiza wybranych systemów współpracy międzynarodowej w zakresie zapewniania bezpieczeństwa osób zaginionych. Opracowanie przedstawia kategorie osób zaginionych, procedury regulujące postępowanie policjanta w przypadku zaginięcia osoby, sposób dokumentowania czynności poszukiwawczych, skalę i przyczyny zaginięć oraz współpracę instytucji i organizacji pozarządowych w poszukiwaniu osoby zaginionej. Usprawnienie obiegu informacji dotyczących zaginięć poza granicami RP jest istotnym zadaniem, które powinno zostać zrealizowane przez jednostki organizacyjne policji. Dotyczy to przede wszystkim kwestii upowszechnienia elektronicznej wymiany informacji, a w szczególności nadawania kategorii osobom zaginionym. Autorzy wyrażają przekonanie, że konieczne jest podjęcie działań w celu pozyskania do współpracy nowych grup poszukiwawczych, aby zasięgiem ich funkcjonowania objąć jak największy obszar kraju i zagranicy i w ten sposób zapewnić dodatkowe wsparcie ewentualnych poszukiwań osób zaginionych prowadzonych przez policję.