Adamik‑Szysiak M. (2012). Telewizyjna reklama polityczna w Polsce w latach 2005–2010. Lublin.

Adamik‑Szysiak M. (2018). Strategie komunikowania podmiotów politycznych w Polsce w mediach społecznościowych. Lublin.

Adamik‑Szysiak M., Łukasik‑Turecka A., Romiszewska B. (2016). Barwy wyborczej kampanii samorządowej 2014 roku na Lubelszczyźnie. Lublin.

Anaszewicz M. (2015). Komunikowanie rządowe w Polsce. Perspektywa instytucjonalna. Wrocław.

Annusewicz O. (2012). Komunikowanie polityczne w okresie przedwyborczym. Studia Politologiczne, vol. 25, s. 210–225.

Annusewicz O. (2014). Komunikacja kryzysowa w polityce – pomiędzy marketingiem politycznym a PR. W: W. Jabłoński (red.). Marketing polityczny a public relations. Różnice, podobieństwa, kontrowersje (s. 59–79). Warszawa.

Annusewicz O. (2016). Ramowanie „dobrej zmiany”. Ramy językowe kampanii wyborczej Prawa i Sprawiedliwości na Twitterze w 2015 roku. e-Politikon, vol. 17, s. 75–96.

Annusewicz O. (2017). Twitter jako przestrzeń autoprezentacji politycznej. Zarządzanie wizerunkiem polityka w mediach społecznościowych. Studia Politologiczne, vol. 45, s. 91–112.

Annusewicz O. (2019). Dialog obywatelski online a jakość polityki publicznej. Studia z Polityki Publicznej, nr 2 (22) s. 89–102.

Annusewicz O., Morawski A. (2014). Social Media in Political Communication. e-Politikon, vol. 9, s. 9–42.

Barczyszn‑Madziarz P., Żukiewicz P. (red.) (2022). Gender and LGBTQ Issues in Election Processes. Global and Local Contexts. London.

Benoit W. (2007). Communication in Political Communication. New York.

Biskup B. (2006). Narzędzia kampanii wyborczych w warunkach transformacji. Studia Politologiczne, vol. 10, s. 135–149.

Biskup B. (2013). Doradca polityczny. Skuteczny komunikator czy hochsztapler? W: A. Kasińska‑Metryka, R. Wiszniowski (red.). Kryzys marketingu politycznego (s. 150–162). Toruń.

Biskup B. (2015). Mityczny marketing polityczny. Pomiędzy profesjonalizacją a ułudą. W: B. Biskup, M. Fojutowski (red.). Mit marketingu. Marketing mitu (s. 187–196). Poznań.

Biskup B. (2019). Pozycja i rola rzeczników rządów w Polsce po 1989 roku w dobie profesjonalizacji komunikowania politycznego. Warszawa.

Biskup B., Annusewicz O. (2005). Oblicza manipulacji. Debata telewizyjna przed referendum akcesyjnym w Polsce. Viribus Unitis, nr 3, s. 126–142.

Biskup B., Marciniak E. (2008). Narzędzia stosowane w kampaniach wyborczych. Społeczeństwo i Polityka, nr 2, s. 183–185.

Biskup B., Churska‑Nowak K., Drobczyński S., Hess A., Kolczyński M., Mazur M., Ossowski S., Piontek D. (2012). Relacjonowanie wyborów w mediach regionalnych w Polsce w 2010 roku. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, nr 3, s. 233–247.

Brodzińska‑Mirowska B., Jacuński M. (2022). Partie polityczne w obliczu zaufania społecznego. Perspektywa komunikologiczna. Warszawa.

Brzoza‑Kolorz K. (2017). Obraz polityczek w okresie wyborów parlamentarnych w 2015 roku w polskich tygodnikach opinii a teoria zagłuszanej grupy. Political Preferences, nr 17, s. 139–154.

Brzoza‑Kolorz K. (2019). Pierwsza dama w internetowych memach obrazkowych na wybranych przykładach. Annales UMCS, vol. XXVI, nr 1, s. 127–140.

Brzoza‑Kolorz K. (2020). Kobiecość vs męskość w kreowaniu obrazu Beaty Szydło na okładkach wybranych polskich tygodników opinii w latach 2015. Zeszyty Prasoznawcze, nr 3, s. 77–102.

Bukowski M., Hess A., Flis J., Szymańska A. (2011). Opcja czy osoba? Upartyjnienie versus personalizacja w wyborach samorządowych. Kraków.

Bukowski M., Hess A., Flis J., Szymańska A. (2016). Rządzący i opozycja. Partie sejmowe i lokalne w małopolskich wyborach samorządowych 2014. Kraków.

Churska‑Nowak K., Drobczyński S. (red.) (2011). Profesjonalizacja i mediatyzacja kampanii politycznych w Polsce. Poznań.

Churska-Nowak K., Kuś M. (2011). Rytuały wyborcze i media masowe w systemie politycznym współczesnej Hiszpanii. Poznań.

Cwalina W., Falkowski A. (2006). Marketing polityczny. Perspektywa psychologiczna. Gdańsk.

Cwalina W., Falkowski A. (2006a). Political Communication and Advertising in Poland. W: L. Kaid, Ch. Holtz‑Bacha (eds). The Sage Handbook of Political Advertising (s. 325–342). London.

Cześnik M. (2015). Demokracja gospodarka polityka. Perspektywa polskiego wyborcy. Warszawa.

Davis R., Holz-Bacha Ch., Just M. (eds) (2017). Twitter and Elections Around the World. London–New York.

Dąbała J. (2022). Media ćwiczą rozum. Vademecum rozsądku dla obywateli, polityków i dziennikarzy. Kraków.

Dąbrowska I. (2015). Kampania w mediach społecznościowych. Przykład wyborów do Parlamentu Europejskiego. W: A. Łukasik‑Turecka (red.). Wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce w 2014 roku (s. 133–143). Lublin.

Dąbrowska I. (2014a). Polscy politycy w serwisach społecznościowych. W: M. Adamik‑Szysiak (red.). Media i polityka. Relacje i współzależności (s. 249–265). Lublin.

Denton R.E., Kuypers J. (2008). Politics and Communication in America. Long Grove, IL.

Denton R.E., Woodward G.C. (1998). Political Communication in America. London.

Dobek‑Ostrowska B. (red.) (2002). Transformacja systemów medialnych w krajach Europy Środkowo‑Wschodniej po 1989 r. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (2004). Media masowe i aktorzy polityczni w świetle studiów nad komunikowaniem politycznym. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (red.) (2005). Kampania wyborcza: marketingowe aspekty komunikowania politycznego. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (2006). Komunikowanie polityczne i publiczne. Warszawa.

Dobek‑Ostrowska B. (red.) (2006a). Media masowe w demokratyzujących się systemach politycznych. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (2006b). Rozwój studiów nad komunikowaniem politycznym w Polsce na tle badań światowych. Główne obszary badawcze i perspektywy rozwojowe. W: M. Wolański, W. Baluk (red.). Studia z nauk społecznych i humanistycznych (s. 195–217). Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (2009). Porozumienie czy konflikt? Politycy, media i obywatele w komunikowaniu politycznym. Bielsko‑Biała.

Dobek‑Ostrowska B. (2011). Polski system medialny na rozdrożu. Media w polityce, polityka w mediach. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B. (2019). Polish Media System in a Comparative Perspective. Berlin.

Dobek‑Ostrowska B., Garlicki J. (eds) (2013). Political Communication in the Era of New Technologies. Frankfurt am Main.

Dobek‑Ostrowska B., Głowacki M. (red.) (2008). Comparing Media Systems in Central Europe. Between Commercialization and Politicization. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Głowacki M. (red.) (2011). Making Democracy in 20 Years. Media and Politics in Central and Eastern Europe. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Głowacki M. (red.) (2015). Democracy and Media in Central and Eastern Europe 25 Europe 25 Years On. Frankfurt am Main.

Dobek‑Ostrowska B., Kuś M. (red.) (2007). Hiszpania: Media masowe i wybory w obliczu terroryzmu. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Łódzki B. (eds) (2008). Elections News Coverage in Poland. W: J. Strömbäck, L.L. Kaid (eds). The Handbook of Election News Coverage Around the World (s. 226–245). New York.

Dobek‑Ostrowska B., Łódzki B., Wanta W. (red.) (2012). Agenda Setting: Old and New Problems in the Old and New Media. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Majdecka K. (red.) (2011). Studia empiryczne nad komunikowaniem politycznym w Polsce. Wrocław.

Dobek Ostrowska B., Nożewski J. (2019). Poland: independent vs. servil relationships. W: K.M. Johannson, G. Nygren (eds). Close and Distant: Political Executive – Media Relations in Four Countries (s. 75–96). Gothenburg.

Dobek‑Ostrowska B., Ociepka B. (1999). Teoria i praktyka propagandy. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Sobera W. (red.) (2017). Badania ilościowe i jakościowe nad komunikowaniem. Wrocław.

Dobek‑Ostrowska B., Wiszniowski R. (2001). Teoria komunikowania publicznego i politycznego. Wrocław.

Donsbach, W., Traugott M.W. (eds) (2008). The Handbook of Public Opinion Research. Los Angeles.

Elmer G., Langlois C., McKelvey F. (2012). The Permanent Campaign. New York.

Esser F., Pfetsch B. (eds) (2004). Comparing Political Communication. Cambridge.

Flis J. (2007). Samorządowe public relations. Kraków.

Flis J. (2014). Złudzenia wyboru. Społeczne wyobrażenia i instytucjonalne ramy w wyborach do sejmu i senatu. Kraków.

Fras J. (2006). Komunikacja polityczna. Wybrane zagadnienia gatunków i języka wypowiedzi. Wrocław.

Fras J. (red.) (2009). Uczestnictwo w wyborach i kampaniach wyborczych po 1989 r. Wrocław.

Fras J. (2013). O typologii wypowiedzi medialnych i dziennikarskich. Wrocław.

Freedman D. (2008). The Politics of Media Policy. Cambridge.

Garlicki J. (2010). Komunikowanie polityczne – od kampanii wyborczej do kampanii permanentnej. Studia Politologiczne, vol. 16, s. 26–45.

Garlicki J. (2021). Political Participation Capital. Berlin.

Hess A. (2013). Społeczni uczestnicy medialnego dyskursu politycznego w Polsce. Mediatyzacja i strategie komunikacyjne organizacji pozarządowych. Kraków.

Holz-Bacha Ch., Davis R., Just M. (eds.) (2017). Twitter and Elections Around the World. London–New York.

Holz‑Bacha Ch., Johansson B. (eds.) (2017). Election Posters Around the Globe: Political Campaigning in the Public Space. Cham.

Holz‑Bacha Ch., Just M.R. (eds) (2017). Routledge Handbook of Political Advertising. New York.

Holz‑Bacha Ch., Novelli E., Rafter K. (eds) (2017). Political Advertising in the 2014 European Parliament Elections. London.

Jacuński M. (2016). Sieciowe komunikowanie polityczne w Polsce. Perspektywa aktorów politycznych. Wrocław.

Jakubowicz K. (1996). Television and Elections in Post-1989 Poland: How Powerful Is the Medium? W: L.L. Swanson, P. Mancini (eds). Politics, Media, and Modern Democracy (s. 129–154). Westport, CT–London.

Jakubowicz K. (2007). Rude Awaking. Social and Media change in Central and Eastern Europe. Cresskill, NY.

Jakubowski J. (2020). Theoretical background of studies on populist political communication in the social media. W: A. Stępińska (ed.). Populist Discourse in the Polish Media (s. 113–126). Poznań.

Jakubowski J., Adamczewska K. (2020). Populist political communication in social media: Perspectives of actor and voters. A case study of Paweł Kukiz. W: A. Stępińska (ed.). Populist Discourse in the Polish Media (s. 127–140). Poznań.

Jakubowski J., Halagiera D., Stępińska A. (2020). What populism is about: Topics in the populist discourse on the print media. W: A. Stępińska (ed.). Populist Discourse in the Polish Media (s. 61–80). Poznań.

Jeziński M. (2002). Narracja mityczna jako dyskursywna rama marketingu politycznego. W: D. Walczak‑Duraj (red.). Marketing polityczny a postawy i zachowania wyborcze społeczeństwa polskiego (s. 111–126). Płock.

Jeziński M. (2004). Marketing polityczny w krainie mitu: pomiędzy kosmologią a eschatologią strategii kształtowania zachowań wyborczych. Wrocławskie Studia Politologiczne, t. 4, s. 33–40.

Jeziński M. (2013). Kryzys marketingu politycznego i jego kontekstowe uwarunkowania. W: A. Kasińska‑Metryka, R. Wiszniowski (red.). Kryzys marketingu politycznego (s. 21–40). Kielce.

Jeziński M., Peszyński W., Seklecka A. (red.) (2012). Wybory 2010: media i marketing polityczny. Toruń.

Jeziński M., Mateja M., Wojtkowski Ł. (red.) (2014). Nowe media: między dziennikarstwem obywatelskim a polityką. Toruń.

Kaid L.L. (ed.) (2004). Handbook of Political Communication Research. London.

Kaid L., Sander K.R., Hirsch R.O. (1974). Political Campaign Communication: A Bibliography and Guide to the Literature. Metuchen–New York.

Kaid L.L., Strömbäck J. (2008). Election News Coverage Around the World: A Comparative Perspective. W: J. Strömbäck, L.L. Kaid (eds). The Handbook of Election News Coverage Around the World (s. 421–432). New York.

Kalinowska‑Żeleźnik A. (2009). Event marketing jako forma komunikacji marketingowej. W: G. Rosa, A. Smalec (red.). Marketing przyszłości. Trendy. Strategie. Instrumenty. Współczesne wyzwania komunikacji marketingowej (s. 429–437). Szczecin.

Kalinowska‑Żeleźnik A. (2010). Instrumenty wykorzystywane w obszarze event marketingu. W: B. Pilarczyk, Z. Waśkowski (red.). Komunikacja rynkowa. Skuteczne narzędzia i obszary zastosowania (s. 202–209). Poznań.

Kasprowicz D. (2017). Populistyczna skrajna prawica jako obszar badawczy. Kraków.

Kepplinger H. (2007). Demontaż polityki w społeczeństwie informacyjnym. Kraków.

Klepka R. (2018). Medialna walka o dobrą zmianę. Obraz wyborów parlamentarnych w 2015 roku w wybranych mediach. Kraków.

Klepka R. (2021). Polityka w krzywym zwierciadle mediów. Stronniczość polityczna w relacjonowaniu parlamentarnych kampanii wyborczych 2015 i 2019. Kraków.

Koc‑Michalska K., Boulianne S. (2022). The Role of Personality in Political Talk and Like‑Minded Discussion. International Journal of Press/Politics, vol. 27 (1), s. 285–310.

Koc‑Michalska K., Lilleker D., Negrine R., Gibson R., Strudel S., Vedel T. (eds) (2019). Social Media Campaigning in Europe. London.

Koc-Michalska K., Lilleker D. (eds) (2018). Digital Politics: Mobilization, Engagement and Participation. London.

Kolczyński M. (2007). Strategie komunikowania politycznego. Katowice.

Kolczyński M. (2017). Hejt internetowy jako narzędzie dekompozycji wizerunku politycznego. Studia Politologiczne, vol. 45, s. 128–143.

Kolczyński M. (2017a). Reklama audiowizualna w kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego w 2014 roku. W: M. Kolczyński (red.). Polskie wybory 2014–2015, t. 1 (s. 25–46). Katowice.

Kolczyński M. (2018). Marketing polityczny w Polsce na (populistycznym) rozdrożu. W: A. Czyż, S. Kubas (red.). Na drodze do wyjaśnienia problemów politycznych (s. 675–689). Katowice.

Kolczyński M. (2020). Strategia komunikacyjna Konfederacji w wyborach w 2019 roku – próba rekonstrukcji. Studia Politologiczne, vol. 55, s. 256–276.

Kuś M. (2013). Telewizja publiczna w Hiszpanii. Pomiędzy polityką i rynkiem. Wrocław.

Langer A.I. (2011). The Personalization of Politics in the UK. Manchester.

Lusińska A. (2019). Kampanie społeczne w służbie publicznej. Komunikowanie rządowe w latach 1994–2015 z wykorzystaniem informacyjnych kampanii społecznych. Warszawa.

Łódzki B. (2010). Ustanawianie agendy mediów podczas kampanii wyborczych w 2005 r. Wrocław.

Łukasik‑Turecka A. (2021). Eksperci medyczni jako nowi aktorzy komunikowania politycznego w Europie w dobie pandemii COVID-19. Polska i Łotwa jako studium przypadków. Wschodni Rocznik Humanistyczny, s. 123–132.

Maguś W. (2014). Wizerunki polityków w cieniu zdarzeń nadzwyczajnych. Kampania wyborcza na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku. Lublin.

Maguś W. (2019). Twitter jako narzędzie dialogu liderów politycznych z otoczeniem. Zeszyty Prasoznawcze, nr 4 (240), s. 63–94.

Maguś W. (2021). Twitter jako narzędzie zarządzania wizerunkiem. Zarządzanie Mediami, nr 3, s. 507–533.

Maguś W., Adamik‑Szysiak M. (red.) (2013). Współczesne zagadnienia marketingu politycznego i public relations. Lublin.

Maguś W., Adamik‑Szysiak M., Nowak E. (2014). Ustanawianie agendy politycznej przez media. Efekt newsa w Polsce. Lublin.

Majorek M., Olszyk S., Winiarska‑Brodowska M. (2018). Cyberpolityka: Internet jako przestrzeń aktywności politycznej. Warszawa.

Marciniak E. (2018). Komunikacyjny wymiar przywództwa politycznego. W: E. Marciniak, J. Szczupaczyński (red.). Przywództwo – etyka – polityka (s. 78–102). Warszawa.

Marciniak E., Godlewski T. (2016). Jakościowy portret elektoratu zmiany w wyborach parlamentarnych 2015 roku – podobieństwa i różnice. e-Politikon, nr 17, s. 44–74.

Markowski R. (red.) (2004). Populizm a demokracja. Warszawa.

Markowski R. (red.) (2011). Europeanizing Party Politics: Comparative Perspectives on Central and Eastern Europe. Manchester.

Marzęcki R. (2013). Styl uprawiania polityki. Kształtowanie i utrwalane podziałów politycznych we współczesnej Polsce. Kraków.

Mazur M. (2002). Marketing polityczny. Warszawa.

Mazur M. (2014). Polityka z twarzą. Personalizacja parlamentarnych kampanii wyborczych w Polsce w latach 1993–2011. Katowice.

Mazur M. (2017). Od reprezentanta partii do dominanty wizerunku marki partii. Studia Politologiczne, vol. 45, s. 71–90.

Mazur M. (2017a). Partia Razem w prasie opiniotwórczej przed wyborami parlamentarnymi w 2015 roku. Polityka Społeczna, nr 1, s. 59–72.

Mazur M. (2017b). Personalizacja kampanii wyborczej. W: M. Kolczyński (red.). Polskie wybory 2014–2015: kontekst krajowy i międzynarodowy – przebieg rywalizacji – konsekwencje polityczne, t. 1 (s. 201–223). Katowice.

Mazur M. (2019). Relacjonowanie wyborów samorządowych w 2018 roku w publicznej telewizji regionalnej w świetle założeń misji publicznej. Zeszyty Prasoznawcze, nr 1, s. 12–30.

McNair B. (1998). Wprowadzenie do komunikowania politycznego. Poznań.

Negrine R. (1994). Politics and the Mass Media in Britain. London.

Michalczyk S. (2000). Media lokalne w systemie komunikowania. Katowice.

Michalczyk S. (2005). Komunikowanie polityczne. Teoretyczne aspekty procesu. Katowice.

Molenda‑Zdziech M. (2013). Czas celebrytów. Mediatyzacja życia publicznego. Warszawa.

Molęda‑Zdziech M., Misiuna J., Łubiarz S. (red.) (2018). Amerykańskie wybory prezydenckie w erze postprawdy. Warszawa.

Mrozowski M. (2001). Media masowe. Władza, rozrywka i biznes. Warszawa.

Nimmo D.D., Sanders K.R. (eds) (1981). Handbook of Political Communication. Beverly Hills.

Norstrom R. (2019). The Coverage of the Russian‑Ukrainian Conflict by the Polish Media. Berlin.

Nowak E. (2014). Ustanawianie agendy politycznej przez media. Efekt newsa w Polsce. Lublin.

Nowak J. (2013). Agenda publiczna czy medialna? Problem statusu publikowanych oddolnie treści medialnych w ramach social media na przykładzie protestu adisucks. W: E. Nowak (red.). Agenda-setting w teorii i praktyce politycznej (s. 75–102). Lublin.

Nowak J. (2013a). Political Communication, Social Media and Popular Culture: The Adisucks Facebook Protest Case Study. W: B. Dobek‑Ostrowska, J. Garlicki (eds). Political Communication in the Era of New Technologies (s. 127–146). Frankfurt am Main.

Nowak‑Teter E., Adamik‑Szysiak M., Maguś W. (2022). Representation of Europe in Social Media Political Communication: Emotions and Rationality in the EP 2019 Election Campaign. W: E. Novelli, B. Johansson, D. Wring (eds). The 2019 European Electoral Campaign. In the Time of Populism and Social Media (s. 105–124). London.

Oates S. (2008). Introduction to Media and Politics. London.

Ociepka B. (1999). Komunikacja w administracji publicznej. W: A. Ferens, I. Macek (red.) Administracja i polityka (s. 147–166). Wrocław.

Ociepka B. (red.) (2003). Public relations w teorii i praktyce. Wrocław.

Ociepka B. (red.) (2005). Kształtowanie wizerunku. Wrocław.

Ociepka B. (2017). Poland’s New Ways of Public Diplomacy. Berlin.

Ociepka B. (2018). Public diplomacy as political communication: lessons from case studies. European Journal of Communication, vol. 33 (3), s. 290–303.

Olczyk T. (2009). Politrozrywka i popperswazja. Reklama telewizyjna w polskich kampaniach wyborczych w XXI w. Warszawa.

Olczyk T. (2013). Celebrytyzacja polityki – politycy i ich rodziny w Twoim Stylu i Vivie. Media – Kultura – Komunikacja Społeczna, nr 9, s. 23–37.

Olczyk T. (2013a). Poparcie celebryckie (celebrity endorsement) w komunikowaniu politycznym – doświadczenia polskie na amerykańskiej licencji. e-Politikon, nr 5, s. 47–67.

Olczyk T. (2015). Facebook w kampanii prezydenckiej w 2015 roku – analiza zawartości profili Andrzeja Dudy i Bronisława Komorowskiego. e-Politikon, nr 16, s. 57–85.

Oniszczuk Z., Głuszek‑Szafraniec D., Wielopolska‑Szymura M. (eds) (2020). The Elites of the Media versus the Elites of Politics in Poland. Berlin.

Ossowski S. (2018). Ethical Dilemmas of Political Marketing. Polish Members of Parliament on Political Communication (analysis of survey results) [http://przeglad.amu.edu.pl/nr-32013/; 5.01.2023].

Ossowski S., Biskup B. (2012). Porównanie relacjonowania kampanii wyborczej w regionalnych wydaniach Gazety Wyborczej i Polska. The Times – analiza porównawcza relacjonowania kampanii w wybranych regionach. W: A. Hess, M. Mazur (red.). Wybory samorządowe w mediach regionalnych. Dzienniki regionalne i telewizyjne audycje wyborcze jako platformy komunikacji politycznej (s. 83–101). Katowice.

Pawelczyk P., Piontek D. (1999). Socjotechnika w komunikowaniu politycznym. Poznań.

Pietrzyk‑Zienkiewicz E. (red.) (2002). Polska scena polityczna, kampanie wyborcze. Studia Politologiczne, vol. 6, s. 185–196.

Piontek D. (2003). Imagistyka społeczna czy marketing polityczny. W: B. Dobek‑Ostrowska (red.). Media masowe w systemach demokratycznych (s. 100–124). Wrocław.

Piontek D. (2011). Komunikowanie polityczne i kultura popularna. Tabloidyzacja informacji o polityce. Poznań.

Piontek D. (red.) (2003). W kręgu mediów i polityki. Poznań.

Piontek D., Hordecki B., Ossowski S. (red.) (2013). Tabloidyzacja dyskursu polityczne w polskich mediach. Poznań.

Pokorna‑Ignatowicz K. (2003). Telewizja w systemie politycznym i medialnym PRL. Między polityką a widzem. Kraków.

Pokorna‑Ignatowicz K. (red.) (2008). Wybory 2007. Media w kampanii wyborczej. Kraków.

Rajczyk R. (2018). Institutionalization of Ukraine’s information policy as a function of strategic communication. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, nr 3, s. 65–80.

Rajczyk R. (2019). Oblicza współczesnej propagandy: przypadek chińsko-tajwańskiej wojny informacyjnej. Katowice.

Rajczyk R. (2020). UATV – narzędzie dyplomacji publicznej czy propagandy zewnętrznej? Zeszyty Prasoznawcze, nr 2, s. 111–126.

Sanders K., Canel M.J. (eds) (2013). Government Communication: Cases and Challenges. London–New York.

Roudakova N. (2017). Losing Pravda: Ethics and the Press in Post‑Truth Russia. Cambridge.

Sasińska‑Klas T. (2014). Społeczni uczestnicy medialnego dyskursu politycznego w Polsce. Kraków

Scheffs Ł. (2019). Doradztwo w polityce. Wykorzystanie wiedzy profesjonalnej w działaniu. Poznań.

Schulz W. (2006). Komunikacja polityczna. Kraków.

Skrzypiński D. (red.) (2016). Rywalizacja o prezydenturę w miastach Dolnego Śląska. Wrocław.

Smith C.A. (2010). Presidential Campaign Communication. Cambridge.

Sokołowski M., Szalkiewicz W. (2017). Inżynierowie społeczni i technologie zdobywania władzy. Studia nad manipulacją i propagandą. Toruń.

Stanyer J. (2007). Modern Political Communication. Cambridge.

Stępińska A. (2004). Marketingowe strategie wyborcze. Wybory prezydenckie w Polsce (1990–2000). Poznań.

Stępińska A. (ed.) (2020). Populist Political Communication across Europe: Context and Contents. Berlin.

Stępińska A., Lipiński A., Piontek D., Hess A. (red.) (2020). Populist Political Communication in Poland: Political Actors – Media – Citizens. Berlin.

Stępińska A., Piontek D., Jakubowski J. (2020). Międzynarodowe badania empiryczne nad populistycznym komunikowaniem politycznym – wyzwania metodologiczne i organizacyjne. W: A. Stępińska, A. Lipiński (red.). Badania nad dyskursem populistycznym: wybrane podejścia (s. 131–143). Poznań.

Street J. (2006). Mass media, polityka, demokracja. Kraków.

Strent J., Friedenberg R.V. (2004). Political Campaign Communication. Principles and Practice. New York.

Strömbäck J., Orsten M., Aalberg T. (eds) (2008). Communication Politics: Political Communication in the Nordic Countries. Gothenburg.

Strömbäck J., Kaid L.L. (2008) (eds). The Handbook of Election News Coverage Around the World. New York.

Swanson L.L., Mancini P. (1996). Politics, Media, and Modern Democracy. Westport, CT–London.

Sztumski J. (1990). Propaganda – jej problemy i metody. Katowice.

Sztumski J. (1992). Społeczeństwo i wartości. Katowice.

Sztumski J. (1993). Społeczeństwo polskie w procesie demokratycznych przeobrażeń. Katowice.

Sztumski J. (1995). Elity w procesie transformacji społeczno-gospodarczej i politycznej Polski. Katowice.

Sztumski J. (1997). Elity. Ich miejsce i rola w społeczeństwie. Katowice.

Szwed R. (2011). Reprezentacje opinii publicznej w dyskursie publicznym. Lublin

Szwed‑Walczak A. (2017). Komunikowanie polityczne Ruchu Narodowego (2012–2016). W: E. Maj, E. Podgajna, A. Szwed‑Walczak, Ł. Jędrzejski (red.). Komunikowanie polityczne (s. 259–285). Lublin.

Szwed‑Walczak A. (2017a). Komunikowanie ugrupowań politycznych na Facebooku w trakcie kryzysu sejmowego na przełomie 2016 i 2017 roku. Polityka i Społeczeństwo, nr 4 (15), s. 117–133.

Szwed‑Walczak A. (2017b). Wizerunek polityczny Magdaleny Ogórek w programie informacyjnym Wiadomości TVP 1. W: M. Pataj (red.). Kobiety w sferze publicznej. Perspektywy interdyscyplinarne problemu (s. 271–305). Toruń.

Szwed‑Walczak A. (2022). Popkulturowy wymiar dyskursu politycznego. Polscy politycy w #hot16challenge2. W: I. Hofman, D. Kępa‑Figura (red.). Współczesne media. Współczesne dyskursy medialne, t. 1 (s. 75–92). Lublin.

Szymańska A. (2016). Europa dziennikarzy. Dyplomacja mediów i (post)narodowa Europa w świetle wypowiedzi niemieckich dziennikarzy prasowych. Kraków.

Trzcińska J. (2022). The presidential Campaign in the Republic of Korea in 2017. The Role of Social Media. Berlin.

Ulicka G. (1992). Demokracje zachodnie. Zasady, wartości, wizje. Warszawa.

Vresse C. de, Esser F., Hopmann D. (eds) (2017). Comparing Political Journalism. London.

Walecka‑Rynduch A. (2020). „Q&A” Andrzeja Dudy jako przykład komunikowania performatywnego. Zeszyty Prasoznawcze, nr 3, s. 51–69.

Winiarska‑Brodowska M. (2014). Europa Obywateli? Proces komunikowania politycznego w Unii Europejskiej. Sosnowiec.

Winiarska‑Brodowska M. (2014a). Komunikowanie polityczne w Unii Europejskiej: rola Internetu. Zeszyty Prasoznawcze, nr 2, s. 324–336.

Winiarska‑Brodowska M. (2015). Political communication in the EU: civic potential of new media (case study: Poland). Central European Journal of Communication, vol. 8, no. 2 (15), s. 235–246.

Wolfsfeld G. (2011). Making Sens of Media & Politics. New York.

Wring D., Mortimore M., Atkinson S. (eds) (2011). Political Communication in Britain. London.