Annusewicz O. (2012). „Zmowa mówienia” czy błąd nadawcy? Próba analizy źródeł homogenicznych ocen politycznej rzeczywistości w mediach. W: M. Marcjanik. Retoryka mediów. Retoryka w mediach. Warszawa, s. 77–90.

Goban-Klas T. (2017). Sfera publiczna: medialny wzlot i upadek. W: M. Nowina Konopka, K. Glinka, R. Miernik (red.). Populizm jako narzędzie marketingu politycznego. Kielce, s. 31–44.

Godzic W. (2007). Znani z tego, że są znani. Celebryci w kulturze tabloidów. Warszawa.

Hess A. (2013). Społeczni uczestnicy medialnego dyskursu politycznego w Polsce. Kraków.

Keeplinger H.M. (2003). Demontaż polityki w społeczeństwie informacyjnym. Kraków.

Leszczuk-Fiedziukiewicz A. (2013). Strategie celebrytyzacji polityki na przykładzie medialnego obrazu kampanii parlamentarnej w 2011 r. Nowe Media, nr 4, s. 75–110.

Marcinkiewicz K. (2018). Celebritization and Mediatisation Politics – the Polish and International Theoretical and Research Perspective. Culturological Almanac, vol. 8, s. 74–81.

Marshall P.D. (1997). Celebrity and Power: Fame in Contemporary Culture. Minneapolis.

Młyniec E. (2015). Opinia publiczna. Elementy teorii i praktyki politycznej. Toruń

Molęda-Zdziech M. (2013). Czas celebrytów. Mediatyzacja życia publicznego. Warszawa.

Olczyk T. (2008), Przywódca czy celebrity? Strategie kreowania wizerunku w reklamie politycznej. W: B. Szklarski (red.). Gra w przywództwo – jak zdobyć i utrzymać władzę.Katowice, s. 53–66.

Olczyk T. (2009). Politrozrywka i popperswazja: reklama telewizyjna w polskich kampaniach wyborczych XXI wieku. Warszawa.

Olczyk T. (2013). Celebrytyzacja polityki – politycy i ich rodziny w Twoim Stylu i Vivie. Media – Kultura – Komunikacja Społeczna, nr 9, s. 23–37.

Olczyk T. (2014a). Celebrytyzacja w opiniach wyborców. Political Preferences, nr 8, s. 161–170.

Olczyk T. (2014b). Teoria cyrkulacji celebrytów – spoty eurokampanii, [https://tomaszolczyk.wordpress.com/category/celebryci-polityczni/; 12.11.2018].

Piontek D. (2011). Komunikowanie polityczne i kultura popularna. Poznań.