The Crisis of Political Leadership in Twitter Electoral Communication on the Example of Local Government Presidential Campaign
cytuj
pobierz pliki
RIS BIB ENDNOTEChoose format
RIS BIB ENDNOTEKryzys przywództwa politycznego w twitterowej komunikacji wyborczej na przykładzie samorządowej kampanii prezydenckiej
Publication date: 13.12.2023
Media Research Issues, 2023, Volume 66, Issue 4 (256), pp. 27 - 41
https://doi.org/10.4467/22996362PZ.23.037.18671Authors
Kryzys przywództwa politycznego w twitterowej komunikacji wyborczej na przykładzie samorządowej kampanii prezydenckiej
Celem studium jest rozważenie, czy twitterowa komunikacja wyborcza odzwierciedla kryzys przywództwa politycznego. Po przeprowadzeniu analizy zawartości tweetów publikowanych przez kandydatów w wyborach na prezydenta Warszawy w 2018 roku oraz pomiarze stopnia zaangażowania obserwujących ich profile, odpowiedź na te pytanie jest niejednoznaczna. Za występowaniem kryzysu przywództwa przemawia nacisk polityków na kwestie wizerunkowe (prezentacje kampanijnej aktywności skoncentrowanej na osobie kandydata z istotną rolą komentarza polityka) oraz wysoki stopień zaangażowania zwolenników w treści nieprogramowe w porównaniu z treściami programowymi. Z drugiej strony istotne zróżnicowanie poziomu występowania tematyki programowe0j między kandydatami pokazuje, że Twitter nie determinuje rezygnacji ze strategii budowania relacji ze zwolennikami w kontekście celów programowych.
The Crisis of Political Leadership in Twitter Electoral Communication on the Example of Local Government Presidential Campaign
The aim of the study is to consider whether Twitter’s electoral communication reflects a crisis of political leadership. After analysing the content of tweets published by candidates in the 2018 election of the mayor of Warsaw and measuring the degree of engagement of their followers, the answer to this question is ambiguous. The existence of a leadership crisis is supported by the emphasis of politicians on image issues (presentations of campaign activity focused on the person of the candidate with the important role of the politician’s commentary) and the high degree of supporters’ engagement in non-programme content compared to programmatic content. On the other hand, significant differences in the level of occurrence of program topics between candidates show that Twitter does not determine the resignation from the strategy of building relationships with supporters in the context of program goals.
Adamik‑Szysiak M. (2014). Twitter Communication Strategies of the Leaders of the Polish Political Parties. e-politicon, nr 9, s. 109–131.
Adamik‑Szysiak M. (2018). Strategie komunikowania podmiotów politycznych w Polsce w mediach społecznościowych. Lublin.
Alonso‑Munoz L., Casero‑Ripollés A. (2018). Political agenda on Twitter during the 2016 Spanish elections: issues, strategies, and users’ responses. Communication & Society, vol. 31(3), s. 7–25.
Annusewicz O. (2017). Twitter jako przestrzeń autoprezentacji politycznej. Zarządzanie wizerunkiem polityka w mediach społecznościowych. Studia Politologiczne, t. 45, s. 165–179.
Antoszewski A., Herbut R. (2004). Leksykon politologii. Wrocław.
Antoszewski A. (2004). Przywództwo polityczne. W: A. Szmulik, M. Żmigrodzki (red.). Wprowadzenie do nauki o państwie i polityce (s. 497–513). Lublin.
Berger J., Milkman K.L. (2012) What makes online content viral? Journal of Marketing Research, vol. 49, s. 192–205.
Braud Ph. (1995). Rozkosze demokracji, przeł. A. Matusiak. Warszawa.
Campus D. (2010). Mediatization and Personalization of Politics in Italy and France: The Cases of Berlusconi and Sarkozy. International Journal of Press/Politics, vol. 15(2), s. 219–235.
Czyżowski D., Porębski L. (2017). Media społecznościowe w kampanii wyborczej. Wykorzystanie Twittera w polskich wyborach parlamentarnych w roku 2015. Studia Politologiczne, t. 45, s. 165–179.
Enli G. (2017). Twitter as arena for the authentic outsider: exploring the social media campaigns of Trump and Clinton in the 2016 US presidential election. European Journal of Communication, vol. 32(1), s. 50–61.
Enli G.S., Skogerbo E. (2013). Personalized Campaigns in Party-centred Politics. Information, Communication & Society, vol. 16(5), s. 757–774.
Gackowski T. (2014). Twitter w rękach polityków. Rzecz o metodologii i potencjale badań mediów społecznościowych. W: T. Gackowski (red.). Metodologie badań medioznawczych (s. 163–208). Warszawa.
Jakubowski J. (2020). Social media i polityka. Organizacja – procesy – finanse. Poznań.
Jensen M.J. (2017). Social Media and Political Campaigning: Changing Terms of Engagement? The International Journal of Press/Politics, vol. 22(1), s. 23–42.
Jungherr A. (2016). Twitter Use in Election Campaigns: A Systematic Literature Review. Journal of Information Technology & Politics, vol. 13(1), s. 72–91.
Karlsen R. (2015). Followers are Opinion Leaders: The Role of People in the Flow of Political Communication on and beyond Social Networking Sites. European Journal of Communication, vol. 30(3), s. 301–318.
Karwat M. (2011). Manipulacyjna substytucja przywództwa. W: W. Konarski, A. Durska, S. Bachrynowski (red.). Kryzys przywództwa we współczesnej polityce (s. 25–39). Warszawa.
Klinger U., Russmann U. (2017). “Beer is more efficient than social media” – Political Parties and Strategic Communication in Austrian and Swiss national elections. Journal of Information Technology & Politics, vol. 14(4), s. 299–313.
Klinger U., Svensson J. (2015). The Emergence of Network Media Logic in Political Communication: A Theoretical Approach. New Media & Society, vol. 17(8), s. 1241–1257.
Kolczyński M., Mazur M. (2023). Professionalization of Campaign Communication beyond Communication Forms. An Analysis of Poland’s Political Spots. Journal of Political Marketing, vol 22(3–4), s. 202–216.
Kreiss D., Lawrence R.G., McGregor S.C. (2018). In Their Own Words: Political Practitioner Accounts of Candidates, Audiences, Affordances, Genres, and Timing in Strategic Social Media Use. Political Communication, vol. 35(1), s. 8–31.
Lakomy M. (2014). Tweety na szczycie. Polityka responsywna. Studia Medioznawcze, nr 2(57), s. 153–164.
Maguś W. (2021). Twitter jako narzędzie zarządzania wizerunkiem. Zarządzanie Mediami, t. 9(3), s. 507–533.
Mazur M. (2019). Relacjonowanie wyborów samorządowych w 2018 roku w publicznej telewizji regionalnej w świetle założeń misji publicznej (na przykładzie programu informacyjnego „Aktualności” TVP3 Katowice). Zeszyty Prasoznawcze, t. 62, nr 1, s. 12–30.
Mazur M. (2022). Polityka jako gra strategiczna – ramowanie polskich wyborów 2019 w telewizyjnych programach informacyjnych. Athenaeum Polskie Studia Politologiczne, vol. 73(1), s. 81–94.
McGregor S.M. (2018). Personalization, social media, and voting: Effects of Candidate Self-personalization on Vote Intention. New Media & Society, vol. 20(3), s. 1139–1160.
Metz M., Kruikemeier S., Lecheler S. (2020). Personalization of politics on Facebook: examining the content and effects of professional, emotional and private self-personalization. Information, Communication & Society, vol. 23(10), s. 1481–1498.
Rathje S., Van Bavel J.J., van der Linden S. (2021). Out-group animosity drives engagement on social media. Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), vol. 118(26), s. 1–9.
Serazio M. (2018). Producing Popular Politics: The Infotainment Strategies of American Campaign Consultants. Journal of Broadcasting & Electronic Media, vol. 62(1), s. 131–146.
Siudak M. (2022). Twitter w komunikacji politycznej w Polsce. Olsztyn.
Speed R., Butler P., Collins N. (2015). Human Branding in Political Marketing: Applying Contemporary Branding Thought to Political Parties and Their Leaders. Journal of Political Marketing, vol. 14(1–2), s. 129–151.
Stanuch S.M. (2018). Twitter: podsumowanie kampanii. Wybory samorządowe 2018 – Interia o wyborach [https://fakty.interia.pl/raporty/raport-wybory-samorzadowe-2018/interia-o-wyborach/news-twitter-podsumowanie-kampanii,nId,2646805; 19.10.2018].
Stieglitz S., Dang‑Xuan L. (2013). Emotions and Information Diffusion in Social Media – Sentiment of Microblogs and Sharing Behavior. Journal of Management Information Systems, vol. 29(4), s. 217–247.
Stier S., Bleier A., Lietz H., Strohmaier M. (2018). Election Campaigning on Social Media: Politicians, Audiences, and the Mediation of Political Communication on Facebook and Twitter. Political Communication, vol. 35(1), s. 50–74.
Strömbäck J., Esser F. (2014). Introduction: Making sense of the mediatization of politics. Journalism Studies, vol. 15(3), s. 243–255.
Strömbäck J., Esser F. (2017). Political Public Relations and Mediatization: The Strategies of News Management. W: P. Van Aelst, S. Walgrave (eds.). How Political Actors Use the Media: A Functional Analysis of the Media’s Role in Politics (s. 66–83). Basingstoke.
Vaccari C. (2012). From echo chamber to persuasive device? Rethinking the role of the Internet in campaigns. New Media & Society, vol. 15(1), s. 109–127.
Van Aelst P., Sheafer T., Stanyer J. (2012). The Personalization of Mediated Political Communication: A Review of Concepts, Operationalizations and Key Findings. Journalism, vol. 13(2), s. 203–220.
Żukiewicz P. (2011). Przywództwo polityczne. Teoria i praktyka. Warszawa.
Information: Media Research Issues, 2023, Volume 66, Issue 4 (256), pp. 27 - 41
Article type: Original article
Titles:
Kryzys przywództwa politycznego w twitterowej komunikacji wyborczej na przykładzie samorządowej kampanii prezydenckiej
Silesia University, Bankowa 12, 40-007 Katowice
Published at: 13.12.2023
Article status: Open
Licence: CC BY
Percentage share of authors:
Article corrections:
-Publication languages:
PolishView count: 622
Number of downloads: 498
Suggested citations: Harvard