Skandynawski wieczny kalendarz ze zbiorów Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie 
Idea podręcznego wiecznego kalendarza powstała w średniowieczu tam, gdzie warunki geograficzne utrudniały ludziom regularny kontakt z przedstawicielami Kościoła, stojącymi na straży Trzeciego Przykazania i dysponującymi zarówno kalendarzami liturgicznymi, jak i tzw. tablicami paschalnymi, pomagającymi ustalić daty ruchomych świąt.
Najwięcej takich drewnianych „ludowych” kalendarzy zachowało się na terenie Skandynawii (gdzie niewiele było wsi w naszym rozumieniu i gdzie odpowiadały im ludne i samowystarczalne gospodarstwa, często bardzo od siebie oddalone), choć podobne narzędzia znane są także z terenu Szwajcarii, Austrii, Niemiec, a nawet Francji i Wysp Brytyjskich.
Kalendarze te były uniwersalnie stosowane szczególnie w Norwegii i Szwecji, gdzie najczęściej miały formę drewnianego drążka (norw. i szw. stav), a właściwie listwy z „rękojeścią” jak u miecza; rok dzielono w nich na pół, wykorzystując w ten sposób obie strony listwy.
W Norwegii popularność zdobył tzw. primstav, na którym 365 dni roku zaznaczono identycznymi karbami zgrupowanymi po 7, natomiast stałe dni istotne dla Kościoła zasygnalizowano dodatkowo stosownymi symbolami. Były to zwykle atrybuty świętych, patronów poszczególnych dni.
Kalendarze te bynajmniej nie zanikły po wprowadzeniu protestantyzmu, zmieniły jednak stopniowo swoją funkcję i stały się swoistymi rolniczymi almanachami, gdzie dawne oznakowania dni katolickich patronów zmieniły swój charakter i stanowiły teraz informację
mającą znaczenie dla gospodarstwa domowego oraz uprawy roli. Na większości obszaru Szwecji natomiast rozwinął się nieco odmienny typ wiecznego kalendarza, który, dzięki zróżnicowaniu dni tygodnia, dodaniu znaków oznaczających cykl księżycowy i często także słoneczny, umożliwiał tzw. computus, czyli wyliczenie dat świąt ruchomych.
Do tych funkcji różnicujących szwedzkie kalendarze komputyczne używały alfabetu runicznego, tzw. młodszego futharku, stąd kalendarz taki nosi tam nazwę runstav. Należy dodać, że była to szwedzka osobliwość, gdyż w drewnianych kalendarzach komputycznych w innych częściach Europy stosowano odmienne systemy – np. różnego typu znaki pentadyczne.
Do dziś zachowało się około 1000 takich runicznych kalendarzy, w większości pochodzących
z XVII i pierwszej połowy XVIII wieku.
Znajdujący się w zbiorach Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego drewniany kalendarz runiczny nr MUJ 4018,16/V, po raz pierwszy odnotowany w inwentarzu założonym w roku
1868, dostał się do zbiorów jako dar Henryka Bukowskiego (1839–1900), politycznego emigranta po powstaniu styczniowym 1863 roku, którego losy rzuciły do Szwecji, gdzie handlował „starożytnościami”. W roku 1872 Bukowski zaczął bywać w Polsce i podczas którejś z wizyt w Krakowie podarował kalendarz prowadzonemu przez Józefa Łepkowskiego Gabinetowi Archeologicznemu, z którego wywodzi się obecne Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jest to runstav o dość typowym kształcie „mieczowatym”, o całkowitej długości 134,5
cm, posiadający wyodrębnioną, zdobną „rękojeść” o długości 20,5 cm oraz „głownię” o szerokości 4,0→3,5 cm i grubości 1,5 cm. Końcówka „głowni” zaopatrzona jest w żelazną, mocno skorodowaną spiczastą skuwkę, przypominającą nieco trzewik pochwy miecza; oznacza to, że kalendarz mógł być używany jako (paradna zapewne) laska. Szczątkowy cylindryczny „jelec” owego „miecza” pokryty jest ornamentem plecionkowym, co sugeruje jego pochodzenie ze szwedzkiego regionu Uppland, gdzie był to rzekomo stały element zdobniczy. Widoczny na tym egzemplarzu i typowy ponoć dla tego regionu rysunek stylizowanego pługa na dzień św. Benedykta – 21 marca, a także specjalne oznakowanie dnia przeniesienia zwłok św. Eryka (24 stycznia), charakterystyczne dla runstavów upplandzkich, dodatkowo potwierdzają tamtejsze pochodzenie kalendarza.
Kalendarz krakowski wykazuje znaczne podobieństwo do znajdującego się w zbiorach Nordiska museet w Sztokholmie eksponatu nr NM 174.972. Egzemplarz sztokholmski, określany jako upplandzki, jest nieco dłuższy (140 cm), ale ogólna forma, dość nietypowy kształt i zdobienia uchwytu, ozdobiony plecionką „jelec” i typ skuwki wskazują na tę samą tradycję rzemieślniczą. W obu rok zaczyna się nieco nietypowo od 31 grudnia. Wspólne pochodzenie obu kalendarzy sugeruje także występowanie na jednym z ich boków osobliwego potrójnego „jodełkowego” ornamentu.
 

The idea of a convenient perpetual calendar emerged in the Middle Ages in geographical areas with limited access to clergymen, who, equipped with liturgical calendars and the so-called Paschal tables (used to set the dates of movable feasts), enforced the Third Commandment on behalf of the Catholic Church.
The need for a handy tool that enabled an illiterate user to track the calendar independently arose in remote mountainous areas, cut-off from ecclesiastic outposts by the prolonged winter seasons. For the tools in question, the days of the year were usually carved on wood, and, above or beneath them, special marks were made for days devoted to assorted Catholic martyrs and saints. Each month had a few such festivals, to be “kept holy” along with Sundays and the movable feasts.