Dwa eseje, Ada-Kaleh, Ada-Kaleh Mircei Cărtărescu oraz Między magią a zniszczeniem Fatosa Lubonji są punktem wyjścia do rozważań o rozpadzie. Ofiarami komunistycznych dyktatorów Rumunii i Albanii są nie tylko ludzie. Burząc stare i budując nowe dokonują oni zagłady pejzażu, a co za tym idzie, zagłady pamięci. Orientalna wyspa na Dunaju, zatopiona podczas budowy elektrowni jest dla Cărtărescu mityczną Atlantydą, która wbrew Ceauşescu przetrwała jako mit. Stare albańskie wioski z eseju Lubonji w okaleczonej formie przetrwały czasy Hodży, teraz jednak zagrożone są przez dziko rozwijający się kapitalizm. Autor wskazuje na podobieństwa obu szkiców. Łączy je nie tylko ujęcie komunistycznej rzeczywistości, ale i elegijny, melancholijny ton eseistów – ludzi, którzy zdają sobie sprawę, że rozpad jest nieuchronną konsekwencją każdej egzystencji.

Two essays, Ada-Kaleh, Ada-Kaleh by Mircea Cărtărescu and Między magią a zniszczeniem (Between magic and destruction) by Fatos Lubonji are the starting point of the considerations on the decay. People are not the only victims of communist dictators of Romania and Albania. By destroying the old and building the new, they complete the work of destruction of the landscape and, thus, the memory. The oriental island on the Donau river, sunk during the construction of a power plant, is for Cărtărescu the mythological Atlantis, which has survived as a myth against Ceauşescu’s will. Old Albanian villages from Lubonja’s essay survived the times of Hoxha in a damaged form, however now they are threatened by wildly developing capitalism. The author indicates similarities between both essays. They are connected not only by the communist apprehension of the reality but also by the elegiac and melancholic tone of the essayists – people who are aware that the decay is an inevitable consequence of each existence.