Natalia Chwaja

W niniejszym artykule postawiono sobie za cel zilutrowanie szczególnej pozycji, jaką w twórczości triesteńczyka Claudia Magrisa zajmuje jego krótka powieść Inne morze z 1991 roku. Niezwykle pomocny w analizie okazuje się motyw granicy, znany i charakterystyczny dla całej twórczości pisarza, w Innym morzu obecny szczególnie wyraźnie i pełniący funkcję dominującą. Dokonana w powieści próba rekonstrukcji losów Enrica Mreule, bohatera dążącego do osiągnięcia stanu Michelsaedterowskiej perswazji, jest w istocie biografią człowieka żyjącego „na granicy”; tam, gdzie zaciera się różnica między życiem a śmiercią, klęską a spełnieniem, a także – również tutaj – między Magrisowską utopią a odczarowaniem. Inną istotną cechą powieści jest jej swoista hybrydyczność widziana najlepiej z perspektywy całej twórczości literackiej autora. Wyróżniane przez Magrisa (i odnajdywane przez krytykę w poszczególnych dziełach) dzienny i nocny nurt pisarstwa splatają się w Innym morzu, a ich zręczne kontrapunktowanie się czyni z utworu romanzo del confine, powieść graniczną par excellence.
 

The paper briefly presents the main stages of the development of the Triestine literary tradition, which phenomenon begins to be widely noticed already in the 1930s. At that time, the first generation of a new Triestine literature (with its main pioneers – Italo Svevo, Scipio Slataper, Umberto Saba) became an interesting object of study for those critics and scholars who were able to distinguish some of its essential features. Subsequently, the author focuses on the idea of Triestine identity presented by a contemporary Italian writer Claudio Magris in a book entitled Trieste. Un’identità di frontiera. Then, the author proposes her interpretation of Magris’ novel Microcosms, presenting it as the most significant attempt of expressing both writer’s and city’s Triestine identity; a portrayal of the city of paper re-written in the language and style of an essayistic, autobiographical novel.