Ewa Bińczyk

Fragment

Prezentowany tu tekst składa się z dwóch części. Pierwsza z nich szkicowo kreśli parametry (właściwie dookreślonej) perspektywy konstruktywistycznej. „Właściwe” dookreślenie polega przy tym na wykorzystaniu określonych zasobów, tj. najnowszych ustaleń studiów nad nauką oraz technologią (częściowo określanych też jako socjologia wiedzy naukowej), a w tym szczególnie teorii aktora-sieci Bruno Latoura i etnografii laboratorium. W obrębie rozwijanej poniżej narracji pozycje konstruktywistyczne konstytuuje zarówno intelektualne przywiązanie do metafory „konstruowania”, jak i konglomerat akceptowanych przesądzeń, z których najważniejsze zostaną wyeksponowane.
Jak pokazuje artykuł, w odniesieniu do najnowszych rozstrzygnięć socjologii wiedzy naukowej oraz studiów nad technologią zasadne wydaje się wprowadzenie etykiety (post)konstruktywizmu. Wybrane racje przemawiające za tym posunięciem interpretacyjnym zostaną wskazane poniżej. Zagadnienie (post)konstruktywizmu w badaniach nad nauką oraz technologią nie będzie tu niestety dyskutowane w sposób pogłębiony. Zostało ono omówione szerzej gdzie indziej (por. Bińczyk 2010).

The article presents the thesis claiming that postconstructivist view is the best tool to describe and analyze such phenomena as modern risk, scientific controversies, climate change and global warming denial movement. I consider Science and Technology Studies (STS) and Bruno Latour’s Actor-Network Theory (ANT) the best examples of postconstructivist thinking. They allow to picture both science and technology as spheres of collective practice, materially situated and instrumentally rooted. They postulate a posthumanist, antiessentialist, ecological politics in which climate change and the role of non-humans may be represented in a satisfactory way.

„We're all postmodernists these days” An interview with Professor Andrzej Szahaj