Shortly following the recapture of the Crimean peninsula from German occupation in 1944, the Stalin regime decided to forcibly remove the Crimean Tatar population to Uzbekistan. This decision was officially made on 11 V 1944 and carried out on 18‑ 20 V 1944. The NKVD rounded up close to 200,000 Crimean Tatars during those three days and sent them by train eastward towards Central Asia. Uzbekistan remained the destination for the vast majority of the deportees. More than 150,000 Crimean Tatar deportees arrived in Uzbekistan in the summer of 1944. The Soviet government resettled over a third of these men, women, and children in Tashkent Oblast outside of the capital city of the republic. In Uzbekistan the NKVD initially settled most of these deportees on kolkhozes and sovkhozes to work as agricultural workers. Malaria, malnutrition, and other maladies claimed the lives of tens of thousands of Crimean Tatar lives during their first couple of years in Uzbekistan. These deadly material conditions convinced many Crimean Tatars to subsequently go find jobs in mines, factories, and constructions sites where they could get better access to medicine and food. The Soviet authorities sent around another 30,000 Crimean Tatars to the Urals and other regions of the R.S.F.S.R. In the Urals the NKVD employed the deported Crimean Tatars in forestry work felling trees. The Soviet government placed the Crimean Tatars both in Uzbekistan and the Urals under special settlement restrictions confining them to their new places of residence and work until 28 IV 1956. Even after this date, however, they were not allowed to return home. This article is on their material and legal conditions from 18 V 1944 until 28 IV 1956, a period of 12 years that had a traumatic and long lasting effect upon the national development of the Crimean Tatars. The source base for this article consists mostly of archival documents from the State Archives of the Russian Federation (GARF). Some of these I had access to directly while others are reproduced in published document collections.

Wkrótce po odzyskaniu Półwyspu Krymskiego spod okupacji niemieckiej w 1944 r., reżim Stalina podjął decyzję o przymusowej deportacji ludności krymskotatarskiej do Uzbekistanu. Decyzja ta została oficjalnie podjęta 11 V 1944 r. i zrealizowana w dniach 18‑ 20 V 1944 r. W ciągu tych trzech dni NKWD zebrało blisko 200 000 Tatarów Krymskich i wysłało ich pociągiem na wschód w kierunku Azji Środkowej. Zdecydowana większość deportowanych trafiła do Uzbekistanu. Ponad 150 000 deportowanych Tatarów Krymskich przybyło do Uzbekistanu latem 1944 r. Rząd radziecki przesiedlił ponad jedną trzecią deportowanych mężczyzn, kobiet i dzieci do obwodu taszkienckiego poza stolicą republiki. W Uzbekistanie NKWD początkowo osiedliło większość deportowanych w kołchozach i sowchozach, by pracowali jako robotnicy rolni. Malaria, niedożywienie i inne choroby pochłonęły życie dziesiątek tysięcy Tatarów Krymskich w ciągu pierwszych kilku lat ich pobytu w Uzbekistanie. Te śmiertelne warunki materialne przekonały wielu Tatarów Krymskich do znalezienia pracy w kopalniach, fabrykach i na budowach, gdzie mieli lepszy dostęp do leków i żywności.