Melancholia w Żalach Du Bellaya, jej miejsce pośród innych humorów i jej terapia

Niniejszy artykuł ma na celu wyjaśnienie istotnej kwestii dotyczącej kompozycji Żalów Du Bellaya poprzez uwzględnienie sonetów napisanych przy okazji podróży poety do Włoch i niewłączonych następnie do zbioru. Pozwala to rozpatrywać melancholię w perspektywie roli wszystkich humorów w tomiku. Już pierwsza część, wyraźnie naznaczona melancholią, zapowiada terapię, która zostanie rozwinięta w dwóch kolejnych częściach. Tym samym itinerarium poety i jego dzieła stają się drogą stopniowego powrotu do zdrowia. Melancholia jako temperament stanowi nowy punkt wyjścia; nie jest już przedstawiana, jak to miało miejsce w pominiętych sonetach, w formie jednoznacznych, pojmowanych medycznie perturbacji humoralnych, lecz oznacza temperament, który należy stopniowo przeprowadzić od poczucia zatracenia do zbawiennego odzyskania równowagi.

ABSTRACT

Melancholy in Du Bellay’s Regrets, Its Place Among the Other Humours, and Its Therapy

The article aims to clarify the point in literary history concerning the composition of the Regrets by Du Bellay, taking into account the sonnets written on the occasion of the poet’s trip to Italy that he later left out of the collection. This enables us to situate melancholy in the context of the function of all the humours in the book. Already the first part, clearly marked by melancholy, anticipates the therapy developed in the next two parts; therefore, the itinerary of the poet and of the book becomes that of a gradual recovery. Melancholy as a temperament constitutes a new point of departure; it could therefore no longer be presented, as was the case of the omitted sonnets, in the form of simple, medically operable humour crises, but as a temperament to be transformed progressively, from the sense of perdition to the salvation of a recovered balance.

The article aims to clarify the point in literary history concerning the composition of the Regrets by Du Bellay, taking into account the sonnets written on the occasion of the poet’s trip to Italy that he later left out of the collection. This enables us to situate melancholy in the context of the function of all the humours in the book. Already the first part, clearly marked by melancholy, anticipates the therapy developed in the next two parts; therefore, the itinerary of the poet and of the book becomes that of a gradual recovery. Melancholy as a temperament constitutes a new point of departure; it could therefore no longer be presented, as was the case of the omitted sonnets, in the form of simple, medically operable humour crises, but as a temperament to be transformed progressively, from the sense of perdition to the salvation of a recovered balance.