Żałoba i melancholia Narcyza: Le joli buisson de jeunesse Jeana Froissarta (1373)

Narcyz ukazuje się jako figura przepojona melancholią zarówno w Metamorfozach Owidiusza, jak i w poezji XVI i XVII wieku. W średniowieczu można dostrzec związek tej postaci z melancholią w różnych jej przedstawieniach. Ale Narcyz, który wydaje się najbardziej melancholijny, to ten, którego Jean Froissart przedstawia w Joli buisson de jeunesse, głęboko modyfikując mit Owidiusza. Badacze uważają, że reprezentuje on tu archetyp kochanka. Autorka artykułu sugeruje jednak, że Froissart wykracza poza sferę miłości i temat miłości dworskiej – nie chodzi już o niedostępność obiektu miłości czy też o jego utratę, ale o jakąkolwiek stratę nieodłącznie związaną z upływem czasu. W tym skojarzeniu narcyzmu z żałobą objawia się nostalgia, która wydaje się charakterystyczna dla twórczości Froissarta, ponieważ jest obecna w różnych formach zarówno w jego Kronikach, jak i w jego dziełach lirycznych.

ABSTRAcT 

Mourning and Melancholia of Narcissus: Jean Froissart’s Le joli buisson de jeunesse (1373)

Narcissus appears as imbued with melancholy both in Ovid’s Metamorphoses and in the poetry of the sixteenth and seventeenth centuries. In the Middle Ages, the association between this figure and melancholy can be perceived in its various uses. But the Narcissus who seems the most melancholic is the one that Jean Froissart includes in Joli buisson de jeunesse, profoundly modifying the Ovidian myth. The researchers consider this one to represent the archetype of the lover. However, the author of the paper suggests that Froissart goes beyond the domain of love and the theme of courtly love: it is no longer the question of the inaccessibility of the object, nor exclusively of the loss of the object, but of any loss inherent in the passage of time. The association of narcissism with mourning entails the nostalgia that seems specific to Froissart’s work since it is found, in different forms, both in his Chronicles and in his lyrical work.

Narcissus appears as imbued with melancholy both in Ovid’s Metamorphoses and in the poetry of the sixteenth and seventeenth centuries. In the Middle Ages, the association between this figure and melancholy can be perceived in its various uses. But the Narcissus who seems the most melancholic is the one that Jean Froissart includes in Joli buisson de jeunesse, profoundly modifying the Ovidian myth. The researchers consider this one to represent the archetype of the lover. However, the author of the paper suggests that Froissart goes beyond the domain of love and the theme of courtly love: it is no longer the question of the inaccessibility of the object, nor exclusively of the loss of the object, but of any loss inherent in the passage of time. The association of narcissism with mourning entails the nostalgia that seems specific to Froissart’s work since it is found, in different forms, both in his Chronicles and in his lyrical work.