Zbigniew Szmyt

Jednym z efektów rosyjskiej wojny domowej (1917–1922) była emigracja na niespotykaną wcześniej skalę. Z azjatyckiej części Rosji masowo emigrowali też przedstawiciele rodzimych mniejszości narodowych i etnicznych. Emigranci ci stworzyli szereg diaspor zamieszkujących strefy pograniczne z ZSRR. Władza radziecka traktowała te społeczności jako wrogie, a hermetyczny charakter sowieckiej granicy sprawiał, że kontakt pomiędzy diasporami a krajem pochodzenia był znikomy. Wraz z rozpadem ZSRR i otwarciem granic diaspory zaczęły odgrywać ważną rolę w tzw. odrodzeniu etnicznym mniejszości w Rosji. Inkorporacja dotychczas demonizowanych, nielojalnych i wrogich pogranicznych społeczności wymagała wprowadzenia nowych dyskursów i reprezentacji w lokalnych historiach publicznych. Na przykładzie buriackiej diaspory w Chinach artykuł pokazuje proces włączania diaspor w pole polityki etnicznej na Syberii i negocjowania ich statusu społecznego we współczesnej Rosji.
 

The Border as a Resource, the Border as a Time Machine. Social Representations of Diasporas on the Sino-Russian Frontier

These emigrants created a number of diasporas inhabiting the border zones with the USSR. The Soviet authorities treated these communities as hostile, and the hermetic nature of the Soviet border meant that contact between the diasporas and the country of origin was negligible. With thecollapse of the USSR and the opening of the borders of the diaspora, they began to play an essential role in the so-called ethnic revival of minorities in Russia. The incorporation of previously demonized, disloyal, and hostile frontier communities required the introduction of new discourses and representations in local public histories. On the example of the Buryat diaspora in China, the article shows the process of including diasporas in the field of ethnic politics in Siberia and negotiating their social status in contemporary Russia.

This paper examines the process of Hunnic symbols introduction to urban space. The question is, why rapidly expanding and modernizing cities at the same time create so many references to ancient archaeological cultures that previously played almost no role in the urban or national culture? The main emphasis is on public past in two cities: Ulaanbaatar and Ulan-Ude. In order to provide insight into this variety of social behaviours, an increased focus is put on: indigenous placemaking, shamanic activity in the city, new temporalization and local politics of memory. As a consequence of these processes, new senses of urban space, time and history are established. The study presents the results of ethnographic fieldwork in Mongolia and Eastern Siberia 2018–2020.

* This issue is a result of the research project No.2017/25/B/HS3/00675 called “Kinship and Sedentarization in Inner Asian Urban Areas of Hailar, Ulan-Ude and Ulaanbaatar” funded by the Polish National Science Center.