Celem niniejszego artykułu jest zbadanie rozwoju zdolności systemu zarządzania kryzysowego NATO w zwalczaniu zagrożeń o charakterze hybrydowym. Problematykę tę należy rozumieć w kontekście zmieniających się realiów bezpieczeństwa, gdzie działania hybrydowe stanowią coraz większe wyzwanie dla Sojuszu. W pierwszej części artykułu opisano system zarządzania kryzysowego NATO, wymieniając podstawowe elementy. Następnie przedstawiono element odstraszania jako istotną determinantę zdolności NATO. W głównej części skupiono się na działaniach mających na celu zwiększania zdolności NATO do zwalczania zagrożeń hybrydowych, w aspekcie zarządzania kryzysowego. Podsumowując stwierdzono, iż rozwój zdolności zarządzania kryzysowego NATO w kontekście zagrożeń hybrydowych jest kluczowym elementem adaptacji sojuszu do zmieniających się realiów bezpieczeństwa. W celu przeprowadzenia badań sformułowano problem badawczy: Jakie działania podejmuje Sojusz Pólnocnoatlantycki w celu zwiększenia zdolności systemu zarządzania kryzysowego do zwalczania nowych zagrożeń o charakterze hybrydowym? Problem badawczy koncentruje się na efektywności działań podejmowanych przez NATO w zwalczaniu zagrożeń hybrydowych oraz na identyfikacji obszarów, wymagających dalszych usprawnień. Badanie skupia się na ocenie zarówno działań militarnych, jak i cywilnych, podejmowanych przez NATO w reakcji na zagrożenia hybrydowe. Odpowiednio do postawionego problemu badawczego autorzy sformułowali hipotezę badawczą, która zakłada, że poprzez skoordynowane działania obejmujące zarówno aspekty militarno-obronne, jak i cywilne, NATO jest w stanie skuteczniej przeciwdziałać zagrożeniom hybrydowym. Jednakże istnieje również prawdopodobieństwo, że istnieją obszary, w których zdolności NATO do zwalczania zagrożeń hybrydowych mogą być ograniczone lub wymagają dalszego rozwoju. W ramach badania przeprowadzono szczegółową analizę dokumentów oficjalnych NATO, takich jak raporty, strategie, wytyczne i dokumenty polityczne, aby zrozumieć podejście sojuszu do zwalczania zagrożeń hybrydowych oraz ocenić postępy w rozwoju zdolności kryzysowych, a także przeprowadzono analizę w oparciu o artykuły naukowe z ostatnich lat. Dokonano również analizy przypadków działań hybrydowych, które miały miejsce w przeszłości i w których NATO było zaangażowane lub mogło zastosować swoje zdolności kryzysowe. Studia przypadków dostarczyły wglądu w skuteczność działań NATO oraz identyfikację obszarów wymagających usprawnienia. Wykorzystane metody badawcze pozwoliły na uzyskanie kompleksowego i dogłębnego zrozumienia problematyki oraz efektywnego oceniania zdolności systemu zarządzania kryzysowego NATO w zwalczaniu zagrożeń hybrydowych.
