Celem niniejszego artykułu jest ukazanie polidyskursywnego i polisemicznego charakteru polskiej partykuły NO, jak również implikacji, które przedstawia zarówno w języku polskim, jak i w tłumaczeniach na język hiszpański. W tym celu została przeprowadzona analiza w ujęciu pragmatycznym różnorodnych aktów mowy i kontekstów konwersacyjnych, w których element ten może występować w języku polskim oraz ich form ekwiwalentnych w języku hiszpańskim. Analiza ta pozwoliła zaobserwować pragmasemantyczną złożoność omawianej partykuły w określonych wypowiedziach, co jest szczególnie widoczne, gdy zaistnieje konieczność znalezienia jej właściwych odpowiedników w językach obcych, w tym przypadku w hiszpańszczyźnie.
