Paweł Rodak
Konteksty Kultury, Tom 18 zeszyt 1, 2021, s. 59 - 80
https://doi.org/10.4467/23531991KK.21.005.13535Artykuł stanowi rozbudowany, trzyczęściowy komentarz do rozdziału z książki Davida Parkera The Self in Moral Space: Life Narrative and the Good, zatytułowanego Narracja autobiograficzna i języki dobra. W pierwszej części autor dyskutuje z poglądami Parkera oraz Charlesa Taylora, na którego Parker się powołuje. Z jednej strony zgadza się z nimi, że poczucie tożsamości jest zasadniczo niemożliwe bez horyzontu wartości, który naszą tożsamość czyni możliwą. Z drugiej strony odrzuca przesłanki tego stanowiska, przede wszystkim założenie koniecznego iunctim między świadomością etyczną a postępowaniem etycznym oraz piśmienno-tekstową matrycę rozumienia człowieka i świata. W kolejnej części autor proponuje własną, odmienną od ujęcia Parkera, interpretację książki Roland Barthes par Roland Barthes jako przykład praktykowania tożsamości w postaci piśmienno-typograficzno-wizualnego performansu. Część trzecia artykułu to próba podjęcia bardziej ogólnej dyskusji z koncepcjami narratywistycznymi przez wskazanie kolejnych sześciu problemów jako składników tych koncepcji: uprzywilejowanie procesów poznawczych w doświadczaniu świata i doświadczaniu samego siebie; postrzeganie świata i człowieka poprzez model tekstowy; metodologiczne założenie badania narracyjnych wytworów tekstowych, a nie praktyk powołujących je do życia; ujęcie podmiotu tekstowego jako podmiotu samotnego, wyizolowanego z sieci relacji społecznych; uniwersalizacja podmiotu operacji narracyjnych, brak zróżnicowania praktyk narracyjnych ze względu na płeć (kulturową i biologiczną) czy grupę/klasę społeczną; semiotyczne ujęcie codzienności jako składnika tożsamości narracyjnej.