W artykule scharakteryzowano dni z pogodą parną w okolicy Lublina i Nałęczowa w latach 1966–2010. Analizie poddano wieloletnią zmienność tego rodzaju dni oraz długość ich ciągów, wykorzystując w tym celu trzy wskaźniki biometeorologiczne : kryterium Scharlaua, temperaturę ekwiwalentną oraz wskaźnik stresu cieplnego ( pHSI ). Dni z pogodą parną pojawiały się od maja do października, z największą częstością oraz nasileniem parności w miesiącach od czerwca do sierpnia, z zaznaczającym się maksimum w lipcu. Odczuwanie parności przez człowieka w tym okresie najczęściej przypadało na drugą połowę dnia, gdy występowała najwyższa temperatura powietrza. Wykazano ponadto, że na badanym obszarze, niezależnie od zastosowanej metody, zaznaczył się w ostatnich kilkunastu latach wyraźny wzrost ryzyka przegrzania organizmu człowieka. Było ono związane z występowaniem coraz większej liczby dni z pogodą parną, które pojawiały się w coraz dłuższych ciągach.
