Kamila Follprecht

Jan Tomasz Drachny (1770–1822) pochodził z Cieszyna, był synem Józefa Drachny (zm. 1816), architekta i budowniczego. W 1797 r. zamieszkał w Krakowie i został przyjęty do krakowskiego cechu murarzy i kamieniarzy. W latach 1802–1816 był zatrudniony jako Inspektor Budownictwa w Urzędzie Budownictwa Miejskiego podlegającym krakowskiemu Magistratowi. W 1816 r. po objęciu stanowiska Budowniczego Miejskiego Wolnego Miasta Krakowa zajmował się m.in. zakupem specjalistycznych narzędzi niezbędnych w pracy urzędu, przygotował wykaz budynków opustoszałych, czyli w bardzo złym stanie technicznym w jedenastu gminach miejskich WMK. Jako budowniczy i architekt opracował szereg planów budowy czy przebudowy krakowskich kamienic, jako urzędnik wiele z nich nadzorował i zatwierdzał. Wykonał liczne plany i pomiary związane ze zmianami urbanistycznymi na obszarze aglomeracji krakowskiej.

Tadeusz Bierczyński (1891–1970), absolwent prawa UJ, dowodził oddziałem „Sokoła”, który wyruszył z Wieliczki 25 sierpnia 1914 r. do tworzących się w Krakowie Legionów. Służył w 2. Pułku Piechoty, uczestniczył w zimowej ofensywie II Brygady, brał udział w najcięższych bitwach na Bukowinie: pod Kirlibabą (17–21 stycznia 1915 r.) oraz Korolówką (6–7 marca 1915 r.). Podczas walk zapisywał wydarzenia z życia legionisty, jednak zachowały się tylko fragmenty maszynopisu tekstu dziennika, obejmujące wydarzenia od 25 sierpnia do 21 października 1914 r., następnie od 10 stycznia do 9 marca 1915 r. oraz od 11 do 31 maja 1915 r. Zawierają interesujące informacje nie tylko o przebiegu działań wojennych, ale o życiu codziennym legionistów, spojrzenie na organizację działań wojskowych, wiadomości o legionistach czy opisy miejsc, w których oddziały stacjonowały.

Powołane przez Radę Miejską w 1887 r. Archiwum Aktów Dawnych Miasta Krakowa wzbogacało swój zasób dzięki darom przekazywanym przez mieszkańców – zarówno archiwaliów czy muzealiów, jak i książek. Natomiast działające od 1878 r. Krajowe Archiwum Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie, podlegające galicyjskim władzom krajowym, zaufanie ofiarodawców zaczęło zyskiwać dopiero po przejęciu w 1919 r. przez władze polskie. Te działania kontynuowało od 1952 r. Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Krakowie, powstałe z połączenia obu archiwów (obecnie Archiwum Narodowe w Krakowie). Wspieranie powstających w Krakowie w XIX w. muzeów i bibliotek gromadzących pamiątki minionej świetności Rzeczypospolitej było uznawane za patriotyczny obowiązek, z czasem dawało możliwość zabezpieczenia dla przyszłych pokoleń dokumentów rodzinnych, materiałów wytworzonych przez osoby aktywnie działające na różnych polach czy instytucji lub organizacji, które zakończyły działalność. Archiwum zawsze z wdzięcznością przyjmuje ofiarowywane archiwalia dotyczące Krakowa, Małopolski czy szerzej Galicji, bowiem misją archiwów państwowych jest zachowanie wszelkich materiałów archiwalnych będących źródłem do dziejów Polski i jej mieszkańców.