Artykuł został poświęcony wierszom Kazimierza Wierzyńskiego napisanym podczas I wojny światowej, a opublikowanym w tomie Wielka Niedźwiedzica z 1923 roku. Podczas wojny poeta służył w armii austriackiej, a następnie został wzięty do niewoli rosyjskiej i w latach 1915–1918 przebywał w obozie jenieckim w Riazaniu. Tam też poznał Jelenę Masłową, w której bez wzajemności się zakochał. W tej nieszczęśliwej miłości Wierzyńskiego autor próbuje odnaleźć klucz do zrozumienia omawianych utworów. Powstały one bowiem w tym samym czasie co witalistyczne wiersze z tomu Wiosna i wino, a mimo to są utrzymane w zupełnie innej, pesymistycznej tonacji. Szczegółowo analizując utwory List do domu oraz Mojej matce, autor korzysta z prac antropologicznych dotyczących domu (Mircea Eliade, Gaston Bachelard, Martin Heidegger) oraz odkryć psychoanalizy Zygmunta Freuda, dzięki czemu z uwzględnieniem kontekstu biograficznego wykazuje, że nieszczęśliwa miłość młodego poety wiąże się z brakiem matczynej miłości we wczesnym dzieciństwie.
