Artykuł skupia się na kwestii etnicznej koegzystencji ukazanej w prozie i dramatach Janusza Korczaka, począwszy od wczesnych opowiadań humorystycznych po sztukę Senat szaleńców. Podobnie jak wielu polskich pisarzy, Korczak postrzegał literaturę jako przestrzeń wolności, jednakże w przeciwieństwie do innych żydowskich twórców piszących w języku polskim zawsze podkreślał swoją żydowskość oraz niezachwianą wiarę w równorzędną, acz podwójną tożsamość (polską i żydowską). W swojej długiej literackiej karierze Korczak nigdy nie stosował etnicznego agnostycyzmu: wprost przeciwnie, wprowadził do polskiej kultury tradycję humoru aszkenazyjskiego oraz tematy literatury jidisz (szmoncesy, postacie szlemiela i nudnika, topos sztetla), ujmując te symbole żydowskiej tożsamości jako pierwiastki kulturowej uniwersalności.
