Artykuł, który powstał na podstawie pracy licencjackiej, jest próbą analizy ponad stu relacji osób ocalałych ze zbrodni wołyńskiej, z wykorzystaniem kategorii świadectwa. Autorka za zadanie postawiła sobie znalezienie odpowiedzi na pytania: jak mówić o zbrodni, której nie da się wyrazić słowami, i po co o niej mówić? Zbadała więc te dokumenty osobiste, posługując się narzędziami literaturoznawstwa. Uwzględniła kategorie czasu, przestrzeni czy milczenia. Analizie poddała także sposoby kreowania wizerunku oprawców i same opisy zbrodni, przyglądając się czynnikom, które wpłynęły na takie, a nie inne postrzeganie rzeczywistości przez ocalałych. Zbadała zatem między innymi, jaką rolę w doświadczeniu traumy odgrywają zmysły oraz przynależność religijna.
