Broadcasting Act of 29 December 1992, Dz.U. [Journal of Laws] 1993, No. 7, item 34.

Downey J., Koenig T. (2006). Is There a European Public Sphere? The Berlusconi-Schulz Case. European Journal of Communication, 21(2), pp. 165–187.

Callaghan K., Schnell, F. (2005). Farming American politics. University of Pittsburgh Press, Pittsburgh.

Dahlgren P., Sparks C. (2007). Komunikowanie i obywatelskość. Mass media w społeczeństwie, czyli atak na system nadawców publicznych. Transl. M. Hudak. Wydawnictwo Astrum, Wrocław.

Dobek-Ostrowska B. (2012). Komunikowanie polityczne i publiczne. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.

Haber L. H. (2011). Komunikowanie i zarządzanie w społeczeństwie informacyjnym. Wybrane zagadnienia. Zakład Wydawniczy NOMOS, Kraków.

Habermas J. (2006). Political Communication in Media Society: Does Democracy Still Enjoy an Epistemic Dimension? The Impact of Normative Theory on Empirical Research. Communication Theory, 16(4), pp. 411–426.

Jakubowicz K. (2013). Media a demokracja w XXI wieku. Poszukiwanie nowych modeli. Wydawnictwo POLTEXT, Warszawa.

Jastrzębska A., Jastrzębska W. (2009). Wykluczenie cyfrowe – przyczyny, zagrożenia i bariery jego pokonania. Studium przypadku [www.ur.edu.pl/file/20797/09.pdf; 26.03.2015].

Komisja do spraw Reformy Radia i Telewizji (1990).Główne założenia reformy radiofonii i telewizji. Warszawa.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (1995). Przyszłość Telewizji Publicznej w Polsce. Tezy do dyskusji. Warszawa.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (2005). Strategia państwa polskiego w dziedzinie mediów elektronicznych na lata 2005–2020. Warszawa.

Mrozowski M. (2001). Media masowe. Władza, rozrywka i biznes. Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa.

PAP (2015). GUS: ponad 75 procent Polaków ma dostęp do Internetu. 21.08.2017.

Rada Ministrów (2012). Strategia Rozwoju Kraju 2020. Ministerstwo Rozwoju Gospodarczego, Warszawa.

Rada Ministrów (2013). Strategia Rozwoju Kapitału Społecznego 2020. Załącznik do uchwały nr 61 Rady Ministrów z dn. 26 marca 2013 roku (poz. 378) w sprawie przyjęcia Strategii Rozwoju Kapitału Społecznego 2020. Warszawa.

Różycka M. (2014). Media publiczne a kształtowanie przemian społecznych. Naukowy Przegląd Dziennikarski, 1(9), pp. 6–28.

Sasińska-Klas T. (2014). Mediatyzacja a medializacja sfery publicznej. Zeszyty Prasoznawcze, 2(218), pp. 162–175.

Świerczyńska-Głownia W. (2017). Działalność programowa telewizji publicznej. Kluczowe determinanty programowania i dystrybucja oferty. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.

Telewizja Polska S.A. (2000). Strategia Programowa TVP S.A. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2001). Strategia Programowa Telewizji Polskiej do 2004 roku. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2002). Strategia Rozwoju Spółki Telewizja Polska S.A. 2002–2006. Projekt. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2005). Zasady realizowania przez Telewizję Polską S.A. misji publicznej. Załącznik do Uchwały Zarządu TVP S.A, nr 108/2005 z dn. 29 marca 2005 roku. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2012). Sprawozdanie Zarządu z wykorzystania przez Telewizję Polską S.A. wpływów z opłat abonamentowych na realizację misji publicznej w 2011 roku. Załącznik do Uchwały Nr 144/2012 Zarządu Spółki TVP S.A. z dn. 14 marca 2012 roku. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2012a). Strategia TVP na lata 2012–2015. Warszawa.

Telewizja Polska S.A. (2015). Strategia Spółki TVP S.A. 2016–2020. Warszawa.

Tracey M. (1998). The Decline and Fall of Public Service Broadcasting. Oxford.