Pani Dalloway Virginii Woolf, jedno z najważniejszych osiągnięć wysokiego modernizmu, zostało przeniesione do obiegu popularnego między innymi za sprawą powieści Mr. Dalloway (1999) Robina Lippincotta. Mr. Dalloway wpisuje się w trend kulturowego recyklingu oraz nurt praktyk intertekstualnych, w których udziela się głosu bądź eksponuje losy postaci fikcyjnej, której znaczenie było pierwotnie zmarginalizowane. Dotychczas badano: genologiczny status utworu pod kątem ,,rekursywności” i ,,odrzucenia Bloomowskiego lęku przez wpływem” (James Shiff, Monica Latham oraz Bret Keeling), transformacyjny potencjał utworu macierzystego (tożsamości seksualnej bohaterów Mr. Dalloway) oraz obrazy Londynu (Monika Girard). Tym samym autorka niniejszego artykułu pragnie zapełnić lukę interpretacyjną i przedstawić szczegółową analizę schematów narracyjnych i koncepcji czasu, które nie zostały do tej pory zaprezentowane przez innych badaczy.

ABSTRACT  

Mrs. Dalloway and Mr. Dalloway, Transferring High Literature Text into Popular Literature

This paper explores how Mrs. Dalloway, one of the seminal works of high modernism, has been transferred into popular literature by Robin Lippincott in his novella Mr. Dalloway (1999). The sequel can be framed within the trend of cultural recycling and intertextual practices in which formerly marginalised fictional characters are given a voice or become more exposed. Although scholars have studied generic status of the text, “recursiveness” and Bloom’s “anxiety of influence” (James Shiff, Monica Latham and Bret Keeling); transformative potential of the original text, as well as images of London (Monika Girard), there is still a paucity of scholarship on narrative patterns and the concept of time. Therefore the author of the following paper seeks to fill this void and analyse how the elitist text of high modernism is transferred into popular literature with respect to the aforementioned aspects.

This paper explores how Mrs. Dalloway, one of the seminal works of high modernism, has been transferred into popular literature by Robin Lippincott in his novella Mr. Dalloway (1999). The sequel can be framed within the trend of cultural recycling and intertextual practices in which formerly marginalised fictional characters are given a voice or become more exposed. Although scholars have studied generic status of the text, “recursiveness” and Bloom’s “anxiety of influence” (James Shiff, Monica Latham and Bret Keeling); transformative potential of the original text, as well as images of London (Monika Girard), there is still a paucity of scholarship on narrative patterns and the concept of time. Therefore the author of the following paper seeks to fill this void and analyse how the elitist text of high modernism is transferred into popular literature with respect to the aforementioned aspects.