W 1989 r. komuniści dopuścili do częściowo wolnych wyborów w Polsce. Postanowiono zminimalizować liczbę kandydatów na posłów ze strony rządowej, a jak najwięcej osób zgłosić tam, gdzie miejsca nie były zarezerwowane dla przedstawicieli partii pozostających dotychczas u władzy. Chodziło o to, żeby nie rozpraszać głosów na stronę rządową, jednocześnie zdezintegrować wybory stronie opozycyjnej. Wybory w gronie PZPR też miały przebiegać według nowych zasad. Miano wyłaniać kandydatów na parlamentarzystów wśród osób, które rzeczywiście działają na rzecz współobywateli i dobrze prezentujących się w mediach. Co do kandydatów solidarnościowych, to stworzono listę tzw. trudnych pytań oraz innych działań, które miały im utrudnić kampanię. Mimo to wynik wyborów był dla strony partyjnej szokiem. Obwiniano ZSL i SD, że dopuściły do kandydowania z ich list osób z opozycji, a także uczestników okrągłego stołu za niedotrzymanie umowy.

In 1989, the communists agreed to hold partly free elections in Poland. It was decided to minimize the number of the government-backed MP candidates, and to propose possibly many candidates where the seats were not reserved for representatives of the then ruling parties. The idea was to not disperse votes for the government side but at the same time to disintegrate the election for opposition. The elections within the Polish United Workers’ Party (PUWP) would also be held according to new rules. Parliamentary candidates would be selected from among those who were actually active for their fellow citizens and looked good in the media. As regards the “Solidarity”-backed candidates, a list of so-called “difficult questions” and other measures was compiled, which were to make their campaign difficult. Nevertheless, the election results were a shock to the PUWP side. The blame was laid on the United Peasants’ Party and the Democratic Party for allowing the opposition candidates to run on their tickets, and on the Round Table participants for not keeping the agreement.