Artykuł omawia poemat Toast Agnieszki Osieckiej, odnaleziony w rękopisie dopiero po śmierci poetki. Autor rozpoczyna od przyjrzenia się strategiom funkcjonowania w rzeczywistości PRL stosowanym przez autorkę Białej bluzki. Szczególnie zwraca jednak uwagę na reakcję Osieckiej na ogłoszenie stanu wojennego jako główną przyczynę zmierzenia się przez nią z formą poematu. W dalszej części wywodu autor interpretuje Toast, określając go – zgodnie z zaproponowanym przez Jacka Łukasiewicza terminem – jako poemat wielogłosowy średniego rozmiaru z dominantą liryczną. Przygląda się również stronie językowej utworu, szczególnie używanym przez poetkę zarówno typowym, jak i odmiennym dla języka poezji stanu wojennego schematom. W konkluzji autor podkreśla rolę, jaką sama próba napisania poematu spełniła w skorygowaniu przez Osiecką jej warsztatu twórczego, tak by język jej piosenek przystawał do nowej rzeczywistości społeczno-politycznej lat 80. 

The article discusses Agnieszka Osiecka’s poem Toast, found in manuscript only after the poet’s death. The author begins by looking at the strategies of functioning in the reality of communist Poland employed by the author of Biała bluzka (White Blouse). In particular, however, he draws attention to Osiecka’s reaction to the declaration of martial law as the main reason for her confronting the poem form. In the rest of the argument, the author interprets Toast, defining it – adopting the term proposed by Jacek Łukasiewicz – as a multi-voice, medium- sized poem with a lyrical dominance. He also looks at the linguistic side of the work, paying particular attention to the typical as well as different patterns used by the poet for the language of martial law poetry. In concluding, the author draws attention to the role that the very attempt to write the poem played in Osiecka’s correction of her creative technique so that the language of her songs was in line with the new socio-political reality of the 1980s.