W artykule przeanalizowano konflikt o koncepcję misji pokojowej ONZ na wschodzie Ukrainy między Ukrainąa Federacją Rosyjską. Analiza konfliktu opiera się na krytycznym podejściu do oficjalnych narracji zawierających odniesienia do sił pokojowych ONZ w latach 2015‑2021. Stwierdzono, że po raz pierwszy koncepcja misji pokojowej ONZ pojawiła się w ukraińskim dyskursie politycznym zaraz po podpisaniu drugiej części porozumień mińskich (Mińsk‑2). W centrum dyskursu międzynarodowego znalazła się ona po tym, jak prezydent Rosji W. Putin zainicjował wniesienie projektu rezolucji do Rady Bezpieczeństwa ONZ. Rosyjskie podejście do misji pokojowej było formułowane w ścisłym związku z realizacją porozumień mińskich i nie pozwalało na ich interpretację. Zasadniczo podejście Federacji Rosyjskiej („koncepcja defensywna”) i Ukrainy („szeroki mandat”) rozwijają i dostosowują koncepcję nowoczesnego utrzymania pokoju do interesów stron konfliktu. Narracje rosyjsko‑ukraińskie są podstawą do szczegółowego zrozumienia natury konfliktu i możliwych sposobów jego rozwiązania. Wykorzystanie narzędzi propagandowych w celu promowania wielokierunkowego podejścia do sił pokojowych ONZ przeniosło konflikt na wyższy poziom. Analiza komunikatów misji pokojowej obejmuje formaty negocjacyjne, na których omawiano tę kwestię. Takimi platformami negocjacyjnymi były: format normandzki, Monachijska Konferencja Bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne ONZ, spotkania Surkowa‑Volkera itd. Rada Bezpieczeństwa ONZ nie przekształciła się w dodatkowy kanał komunikacji, ponieważ nie udało się skoordynować i połączyć stanowisk Ukrainy i Federacji Rosyjskiej. Próby uzgodnienia misji pokojowej w ramach realizacji porozumień mińskich doprowadziły do impasu negocjacyjnego i wykluczenia tego punktu z agendy negocjacji międzynarodowych. Artykuł dotyczy kwestii kształtowania się poparcia społecznego dla scenariusza rozwiązania konfliktu w oparciu o działania ONZ. Zagadnienie to zostało zbadane na podstawie badań opinii publicznej oraz arbitralnie dobranych przykładów, które stanowią bazę dowodową do oceny wpływu społeczeństwa obywatelskiego na podejmowanie decyzji na Ukrainie. Jednocześnie pokazano aspekty humanitarne, które mogłyby potencjalnie wpłynąć na procesy rozwiązywania konfliktu w Donbasie.

Communication of the peacekeeping mission in eastern Ukraine

The article examines the conflict over the idea UN peacekeeping mission in eastern Ukraine between Ukraine and Russian Federation. The analysis of the conflict is based on a critical approach to the official narratives which is containing references to the UN peacekeepers in 2015‑2021. It was established that the first time the idea UN peacekeeping mission appeared in the Ukrainian political discourse immediately after the signing of the second part of the Minsk agreements (Minsk‑2). It found itself in the center of international discourse after Russian President V. Putin initiated the submission of the draft resolution to the UN Security Council. The Russian approach to the peacekeeping mission was formulated in a strict connection with the implementation of the Minsk agreements and did not allow their interpretation. Generally, the Russians’ Federation („defensive concept”) and Ukraines’ („broad mandate”) approaches are developing and adapting the concept of modern peacekeeping to the interests of the conflict parties. Russian‑Ukrainian narratives are the basis for an in‑depth understanding of the conflict nature and possible ways to resolving. The using of propaganda tools to promote multidirectional approaches to UN peacekeepers has taken the conflict to a higher level. The analysis of the communications the peacekeeping mission includes negotiation formats which the issue was discussed. Such negotiating platforms were the Normandy format, the Munich Security Conference, the UN General Assembly, the Surkov‑Volker track etc. The UN Security Council did not become an additional channel of communication, because it was not possible to coordinate and bring together the Ukraine’s position and the Russians’ Federation ones. Attempts to agree on a peacekeeping mission within the framework of the implementation of the Minsk agreements created a negotiation deadlock and the exclusion of this item from the agenda of international negotiations. The article focuses on the factor of formation the public support for the scenario of conflict settlement which is based on the UN. The issue was investigated on opinion polls and an arbitrary selection of plots, which are formed the evidence base for assessing the influence the civil society in decision‑making in Ukraine. At the same time, it shows the humanitarian aspects that would have the potential to influence the conflict settlement processes in Donbass.

The article examines the conflict over the idea UN peacekeeping mission in eastern Ukraine between Ukraine and Russian Federation. The analysis of the conflict is based on a critical approach to the official narratives which is containing references to the UN peacekeepers in 2015‑2021. It was established that the first time the idea UN peacekeeping mission appeared in the Ukrainian political discourse immediately after the signing of the second part of the Minsk agreements (Minsk‑2). It found itself in the center of international discourse after Russian President V. Putin initiated the submission of the draft resolution to the UN Security Council. The Russian approach to the peacekeeping mission was formulated in a strict connection with the implementation of the Minsk agreements and did not allow their interpretation. Generally, the Russians’ Federation („defensive concept”) and Ukraines’ („broad mandate”) approaches are developing and adapting the concept of modern peacekeeping to the interests of the conflict parties. Russian‑Ukrainian narratives are the basis for an in‑depth understanding of the conflict nature and possible ways to resolving. The using of propaganda tools to promote multidirectional approaches to UN peacekeepers has taken the conflict to a higher level. The analysis of the communications the peacekeeping mission includes negotiation formats which the issue was discussed. Such negotiating platforms were the Normandy format, the Munich Security Conference, the UN General Assembly, the Surkov‑Volker track etc. The UN Security Council did not become an additional channel of communication, because it was not possible to coordinate and bring together the Ukraine’s position and the Russians’ Federation ones. Attempts to agree on a peacekeeping mission within the framework of the implementation of the Minsk agreements created a negotiation deadlock and the exclusion of this item from the agenda of international negotiations. The article focuses on the factor of formation the public support for the scenario of conflict settlement which is based on the UN. The issue was investigated on opinion polls and an arbitrary selection of plots, which are formed the evidence base for assessing the influence the civil society in decision‑making in Ukraine. At the same time, it shows the humanitarian aspects that would have the potential to influence the conflict settlement processes in Donbass.